“Volgens mij heb je gewoon herpes”, zei mijn arts. Maar het waren mijn fillers

‘Ik zet nooit meer een stap over de drempel van die kliniek, maar toch heb ik inmiddels wel weer botox laten spuiten. De ijdelheid wint het toch. Alleen nu ga ik wel naar een echt goede arts. Fillers doe ik ook gewoon weer: mijn lippen en mondhoeken. Ik heb ontzettend veel pech gehad, maar als het goed wordt gedaan vind ik het echt heel mooi. Toch zijn er weinig mensen in mijn omgeving die ervan weten wat me is overkomen, omdat ik bang ben voor hun oordeel: Het wordt toch een beetje gezien als gestraft worden voor je ijdelheid. Ik heb superveel geluk gehad dat mijn gezicht niet is afgestorven.’

Aanvankelijk kwam ik gewoon voor wat botox in mijn voorhoofd. Sinds ik begin dertig ben laat ik mijn horizontale fronslijntjes daarmee behandelen en ik was altijd blij met het resultaat. Ik kwam altijd bij dezelfde kliniek, en die dag zei mijn cosmetisch arts: ‘Misschien zou je wat filler in je wangen kunnen gebruiken. Ik zie wat volumeverlies, en daarmee haal je zo vijf jaar van je leeftijd af.’

Die ingevallen wangen waren mijzelf nog niet opgevallen, maar vanaf dat moment ging ik erop letten. En ja: toen zag ik het ook. Het kostte achthonderd euro. Best een bedrag, maar ik dacht: ‘Vijf jaar eraf? Dat wil ik wel!’ dus besloot ik ervoor te gaan.

Ik spaarde het bedrag bij elkaar en met drie vriendinnen ging ik naar de kliniek. Een van hen wilde ook botox, en zij was voor mij aan de beurt. Alleen bij haar ging er van alles mis, steeds opnieuw braken er naalden af. Raar, maar bij mij was er nooit iets fout gegaan. Ik zag dus geen reden om mijn behandeling af te blazen. Gelukkig ging alles van een leien dakje. In de auto terug vertelde mijn vriendin dat het zoveel pijn had gedaan, en ondertussen kreeg ik zelf ook last van pijn aan een kant van mijn gezicht, maar ik zei er niets over. Bij mijn vriendin waren er tijdens de behandeling naalden afgebroken in haar gezicht, dus ik vond dat ik niet moest zeuren. Zij had een écht gruwelverhaal, ik niet. Ik verbeet me, maar toen we onderweg stopten om een broodje te eten, lukte me niet meer door de pijn.

Plotseling zei een van mijn vriendinnen ‘An! Je gezicht is helemaal paars!’ Ik schrok me rot en ging het meteen checken. En inderdaad: een kant van mijn gezicht kleurde paars. Toch dacht ik nog steeds dat het erbij hoorde. Daarbij was de kliniek inmiddels gesloten dus ik besloot even af te wachten. Het zou vast wel bijtrekken…Toch?

Die nacht had ik vreselijk veel pijn en de volgende ochtend belde ik de kliniek om te zeggen dat mijn gezicht verkleurd was en dat ik niet had kunnen slapen van de pijn. De vrouw die ik aan de telefoon had zei dat dit allemaal normaal was. Ik moest gewoon afwachten, het zou vanzelf wel beter worden.

Die avond had ik eigenlijk een etentje met collega’s waar ik naar had uitgekeken, maar ik had zoveel pijn dat ik me afmeldde. Diezelfde avond kreeg ik ineens allemaal witte puntjes in mijn gezicht. Het leken een soort jeugdpuistjes, maar dan anders. Nog een paar uur later zag mijn neus eruit zoals op de foto. Weer belde ik de kliniek, maar die namen niet op, en ook de volgende ochtend niet. Ten einde raad stuurde ik een mail naar de kliniek en heb heel groot ‘Complicaties!’ in de onderwerpregel gezet. Kort daarop werd ik teruggebeld door mijn arts.

Hij zei dat het heel gek was wat er gebeurde. Zoiets als dit had hij nog nooit gezien. Toen kwam de uitsmijter: ‘Volgens mij heb je gewoon herpes!’ zei hij. Ik moest bij de drogist maar een tubetje Zovirax halen en erop smeren.

Afsterven

Ik was met stomheid geslagen en besloot van ellende mijn huisarts te bellen. Daar kon ik meteen langskomen. Toen ik binnenkwam schrok hij zich zich halfdood. Mijn huid was aan het afsterven. Op de foto zie je dat er op mijn bovenlip necrose – afstervende huid- zit, maar op mijn neus zat het ook. Alleen dat zie je minder, door al het vocht dat eronder zat. Mijn arts zei dat hij hier geen ervaring mee had. Het enige wat hij kon bedenken was me een hevige dosis antibiotica en Prednison geven, en het beste ervan hopen. Gelukkig sloeg dat aan. Al snel werd de zwelling minder hevig waardoor de doorbloeding weer op gang kwam. Die witte puistjes waren waarschijnlijk gewoon fillermateriaal wat door mijn lijf werd afgestoten.

Door mijn rechtsbijstandverzekering in te schakelen is het me gelukt om mijn achthonderd euro terug te krijgen. Daarvan heb ik een laserbehandeling gedaan om de littekens in mijn gezicht te laten behandelen. Alleen op de plekken waar de huid zwart is geworden door de necrose, zijn nog kleine littekens te zien. Het is goed gelukt, maar helemaal glad wordt het nooit meer.

Kort daarop was ik bij mijn vaste adres voor hairextensions en daar sprak ik een plastisch chirurg. Ik vertelde wat me was overkomen en liet mijn foto’s zien. Hij zei toen: ‘Je mag blij zijn dat je een neus en een oog hebt. De filters zijn in een bloedvat gespoten, en als de Prednison niets had gedaan was je halve gezicht afgestorven. Hij vond het ook bizar dat die cosmetisch arts niet wist wat er was gebeurd. Als hij gelijk adequaat had ingegrepen, was dit nooit zo uit de hand gelopen.

Ik heb die man later nog aan de telefoon gesproken en hij was blij dat het zo goed met me ging. Het had er verschrikkelijk uit gezien, gaf hij toe. Daar kon ik het mee doen. Natuurlijk ben ik nooit meer naar hem toegegaan. Ik heb er zelf geen werk van gemaakt. Ik heb mijn geld terug, en ik denk dat hij zelf ook wel weet dat het zaakje stinkt. Achteraf zag ik ook dingen waarvan ik dacht ‘Hmmm’. Deze man is Amerikaan en schijnt niet eens over de Nederlandse diploma’s te beschikken. Tijdens al zijn behandelingen zat er altijd iemand bij, ik denk dat dat de echte arts is,  onder wie zijn BIG registratie hij kan werken. Alleen, dat kan onder elke BIG registratie, ongeacht wat voor arts iemand is. Voor hetzelfde geld is die andere man gynaecoloog.

Het heeft enkele weken geduurd voordat ik erachter was wat er echt was gebeurd en In de tussentijd heb ik nog contact opgenomen met de importeur van Restylane in Nederland. Zij wilden onderzoek doen, maar hadden de code van het gebruikte materiaal nodig. Het gekke was dat ik een mail heb ontvangen dat de desbetreffende kliniek geen klant van hen is. Ik heb dus geen idee waar het spul vandaan komt, en of het inderdaad Restylane is. Een arts hoort bij elke behandeling de code vast te leggen en mijn vriendin bij wie er naalden in het gezicht waren afgebroken heeft de kliniek nog gebeld voor de codes, maar de medewerkers van de kliniek wilden deze niet afgeven.

Al mijn vriendinnen zijn zwaar anti Botox en fillers. Ze vonden het wel heel mooi bij mij en zijn soms naar eigen zeggen jaloers op het resultaat, maar ze willen geen rotzooi in hun gezicht, en hebben dan liever maar wat meer lijntjes. Ik zie heus wel dat mijn vriendinnen met een lijntje of rimpeltje hier en daar er ook goed uitzien, maar voor mezelf wil ik het niet.  Ik heb issues met ouder worden, ik denk dat ik dat associeer met ‘niet meer mee doen’. Ik heb mijn lesje zeker wel geleerd, maar zolang ik naar een goede arts ga zie ik het probleem van botox en fillers niet. Zelfs niet nadat mijn gezicht bijna afstierf.’

*Dit verhaal verscheen eerder ( in ingekorte vorm ) in Grazia

Image by Kjerstin Michaela Haraldsen from Pixabay