‘Ondanks dat er hele gegronde redenen kunnen zijn om voor een abortus te kiezen, blijft het natuurlijk altijd een traumatische ervaring’. Ik zat in een kale spreekkamer waar ik met een verpleegkundige het beëindigen van mijn zwangerschap besprak.
‘Het is een beslissing die geen vrouw wil moeten maken, en zoiets moet je niet in een opwelling beslissen. Daarom houden we vast aan de de vijf wettelijke dagen bedenktijd.’
Ik slikte en probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. Hoewel ik het eens was met het feit dat ik deze beslissing liever niet had willen nemen, snapte ik niets van het zogenaamd ‘traumatische’ gedeelte. Ik wist heel zeker dat ik een abortus wilde, en het liefst dezelfde dag nog.
Er was geen sprake van dat ik op dat moment moeder wilde worden. Ik was 21 en stond middenin het studentenleven. Daarbij was de jongen van wie ik zwanger was nu niet echt mijn grote liefde. Eerlijk gezegd had ik hem een beetje gebruikt om een ex waar ik nog niet overheen was jaloers te maken. Niet aardig, maar ik was in die periode niet zo fijngevoelig. Misschien dat ik daarom ook niet erg veel emotie voelde voor het klompje cellen dat zich, ondanks het slikken van de pil, in mijn baarmoeder had genesteld.
De vijf daaropvolgende dagen rookte en dronk ik zoveel dat ik niet eens durfde te twijfelen. Dit kind kon nooit gezond ter wereld komen. Ik voelde dan ook alleen maar opluchting na de zuigcurretage. Ik realiseer me hoe dit klinkt, maar ik voelde me ‘schoon.’ Dezelfde avond stond ik alweer in de kroeg, waar ik de verwekker vertelde dat het niets zou worden tussen ons.
‘Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij’ voegde ik er nog aan toe om mijn opluchting te verbergen. Hij heeft nooit geweten dat ik zwanger was, dat leek me niet nodig. Mijn lijf, mijn beslissing. Dat was hoe ik erin stond. Nadat ik hem had geloosd, ging ik toch maar naar huis. Ondanks de last die nu definitief van mijn schouders was, voelde ik me toch wat slapjes.
Ik leefde verder alsof er nooit iets gebeurd was, totdat ik twee jaar later een relatie kreeg met Julian. Hij was tien jaar ouder dan ik en ik was ongelooflijk verliefd. Het probleem was dat Julian getrouwd was. Toen ik na een half jaar overtijd bleek te zijn, schrok ik me rot.
Ik was een aantal weken geleden ziek geweest en ik had toen ook gebraakt. Ik had er verder niet bij stilgestaan dat dit invloed zou kunnen hebben op de werking van de pil.
‘Ik vond het best raar van mezelf dat ik zo makkelijk over mijn abortussen heen stapte. Alsof ik een vliegje had doodgeslagen.’
Dit keer vertelde ik het wel. In mijn naïeve fantasieën zei Julian dat hij van me hield, zou hij direct de scheiding van zijn vrouw aanvragen en zouden we nog lang en gelukkig leven. Het liep iets anders. Julian begon te flippen. Het werd me al snel duidelijk dat ik voor hem niets meer was dan een afleiding uit zijn huwelijkse sleur. Daarbij had hij al twee kleine kinderen. Die zou hij nooit in de steek laten, zei hij.
Dit keer wilde ik eigenlijk geen abortus, maar het vooruitzicht om een alleenstaande moeder te worden op een flatje drie hoog achter, trok me nog minder aan. Het feit dat Julian een beëindiging van mijn zwangerschap direct al als DE oplossing opperde, duwde me over de streep.
Weer maakte ik de gang naar de abortuskliniek. Deze keer was ik niet alleen, maar het voelde wel zo. Ik voelde de plichtmatigheid en de onrust om Julian heen hangen. Hij kon niet wachten tot de kogel door de kerk was. Ik verdacht hem er zelfs van dat hij alleen maar mee ging om zeker te weten dat ik de zwangerschap daadwerkelijk zou beëindigen. Het zal niet echt als een verrassing komen dat het niets is geworden tussen ons.
Ik was verdrietig, maar eerlijk gezegd meer om het droombeeld van mijn toekomst met Julian die in duigen viel, dan om het plegen van mijn tweede abortus. Soms vroeg ik me af of er iets mis met me was. Ik las wel eens verhalen van vrouwen die afscheid namen van hun ongeboren kindje, en hun abortus probeerden goed te praten met dingen als: ‘Een goede moeder zijn betekent ook je kindje niet op de wereld te laten komen wanneer je weet dat je er niet goed voor kunt zorgen.’ Zweverige kletspraat, vond ik dat. Zeg gewoon eerlijk dat je nog niet zit te wachten op een baby. Dat is toch je goed recht?
Als ik nu denk aan hoe ik er vroeger tegenaan keek, lijkt het wel of ik een ander persoon was. Tegen die tijd dat ik dertig werd had ik bereikt wat ik wilde: Een drukke carrière en veel vrijheid, maar ik haatte het steeds meer om elke avond thuis te komen in een leeg huis. Om me heen begonnen vriendinnen gezinnen te stichten, en langzaam groeide dat verlangen ook bij mij. En nadat ik een relatie kreeg met Simon, die ik leerde kennen door een blind date, werd dat verlangen alleen maar groter.
Na alle toestanden die ik had meegemaakt, was ik blij met wat ik zag als mijn ‘happy end’. Voor het eerst in mijn leven verlangde ik naar een zwangerschap. Ik verwachtte niet anders dan dat dat geen enkel probleem zou opleveren.
‘Ik ben al zwanger als een man naar me kijkt’ grapte ik zelfs tegen mijn beste vriendin, die ik had verteld over mijn kinderwens. Helaas liep het anders. Vijf maanden later was ik nog steeds niet zwanger. Sterker nog: Mijn menstruaties waren heviger dan ooit en ik had ook last van bloedverlies na het vrijen.
Ik begon me zorgen te maken en ging naar de huisarts. Hij was de enige die wist van mijn twee abortussen, maar volgens hem zou dat geen effect hoeven te hebben op mijn kansen om weer zwanger te worden. Puur voor mijn eigen geruststelling besloot hij toch wat nader onderzoek te doen, waaronder een uitstrijkje.
De uitslag was verpletterend: PAP 5: sterk afwijkende cellen die kunnen duiden op baarmoederhalskanker. Ik werd met spoed doorgestuurd naar de gynaecoloog waar een hapje werd genomen uit mijn baarmoederhals voor nader onderzoek. Een week lang zat ik in spanning. Niet alleen was ik bang voor kanker, maar ook voor de mogelijkheid dat mijn baarmoeder verwijderd zou moeten worden. Helaas draaide het uit op het slechtst mogelijke scenario: de enige mogelijke behandeling was een totale hysterectomie.
Het feit dat ik nooit meer op een normale manier moeder zou kunnen worden, overspoelde me met allerlei emoties. Natuurlijk was ik verdrietig en bang, maar ik kreeg ook allerlei gekke ideeën. ‘Misschien is dit wel mijn straf?’ dacht ik. En dat terwijl ik absoluut niet gelovig ben. Wel heb ik me regelmatig afgevraagd of ik wel helemaal normaal was. Of er misschien iets mis met me was, in emotioneel opzicht. Ik vond het namelijk best raar van mezelf dat ik zo makkelijk over mijn twee abortussen heen stapte. Alsof ik een vliegje had doodgeslagen. Maar lang liet ik zulke gedachten nooit toe. Waarom zou ik ook?
Nu kon ik aan niets anders meer denken. Ik was kapot van het feit dat ik nooit een moeder zou zijn, en vooral dat dat mijn eigen schuld was. Ik begon zelfs te dromen over hoe mijn kinderen eruit zouden zien, en dat ze boos op me waren omdat ik ze de kans om te leven had ontnomen.
De situatie was zo onhoudbaar dat ik Simon uiteindelijk alles heb verteld. Hij schrok, maar hij reageerde er zo ontzettend goed op. ‘Op het moment dat je de keuze voor die abortussen maakte zat je gevangen in wat voelde als een onmogelijke situatie, met mannen die niet goed voor je waren. Je kunt jezelf niet kwalijk nemen dat je die keus destijds hebt gemaakt’ zei hij.
Dat hielp, maar niet genoeg. Ik loop nog steeds bij een psycholoog om mijn schuldgevoelens een plek te geven. Onlangs heb ik zelfs een afscheidsritueel gehouden waarin ik mijn twee ongeboren kindjes uitleg waarom ik destijds niet klaar voor ze was. De oude ik had de ‘ik’ van vandaag waarschijnlijk heel hard uitgelachen of met haar ogen gerold, maar nu put ik er troost uit.
Hoewel er altijd een deel van mij zal blijven ontbreken, ben ik blij dat ik een man heb gevonden die onvoorwaardelijk van me houdt. Simon en ik verdiepen ons nu in adoptie. Misschien dat we op die manier een ander – door de biologische moeder ongewenst kindje – de kans geven wel ter wereld te komen. Dan is de cirkel weer rond.’
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.