‘Het klinkt afschuwelijk, maar wanneer ik tegenwoordig hand in hand met Philip over straat loop voel ik me niet meer trots, zoals vroeger. Ik probeer te doen alsof ik de grimassen van de vrouwen van mijn leeftijd niet zie als ik ze eerst naar mij, en vervolgens naar Philip zie kijken. Maar inwendig krimp ik in elkaar. Ik weet waar ze aan denken. Aan het haar dat uit zijn oren groeit. Aan de broek die hij, op zo’n typische oude mannen manier, bijna tot onder zijn oksels heeft opgetrokken omdat hij gewoonweg geen kont meer over heeft. En dan weten ze nog niet eens wat eronder zit. Het gerimpelde, uitgelubberde zakje waarin Philips ballen heen en weer zwiepen als hij, al friemelend, verwoed probeert om zijn penis stijf te houden. Iets wat hij de laatste tijd vaker niet dan wel klaarspeelt.
Hoe anders was het vroeger. Toen vormde Philip’s leeftijd een groot deel van zijn aantrekkingskracht op mij. We kregen een relatie op mijn tweeëntwintigste, en natuurlijk hadden we toen ook te maken met een flinke dosis opgetrokken wenkbrauwen van mensen die meenden iets te moeten vinden van mijn partnerkeuze. Of misschien meer die van Philip. Hij werd toch een beetje bekeken als een oude viespeuk die met zijn vijftig jaar nog zo nodig een groen blaadje moest verschalken. Vriendinnen vielen in grofweg twee groepen uiteen. Zo ongeveer allemaal hadden ze aanvankelijk hun vraagtekens, maar het merendeel accepteerde mijn relatie toen ze zagen dat ik echt gelukkig was. De rest die maar door bleef zeuren, daar nam ik afscheid van. Ik liet die contacten gewoon doodbloeden.
Philip maakte me gelukkig. Wat anderen dachten, boeide me niets. Ik was stapelverliefd. En ‘oud’? Als er een benaming was die niet bij Philip paste, was het die wel. Mannelijk. Volwassen, dat wel. Heel anders dan de knulletjes die ik tijdens het uitgaan met vriendinnen tegenkwam. Bij Philip voelde ik me op en top vrouw. En ik was gek op de manier waarop hij zich kleedde. Nog zo’n voordeel van oudere mannen: ze zijn bereid om geld te spenderen aan mooie kleding in plaats van Playstation spellen en bier, en ze hebben vaak ook het budget om dat te doen. Hij legde me in de watten, behandelde me als iets kostbaars en ik voelde me gekoesterd. En de seks….die was waanzinnig. Heel anders dan met de jongens van mijn eigen leeftijd,
Okee, Philip is achtentwintig jaar ouder, maar fysiek was hij tot ver in onze relatie in topvorm. Dat kwam doordat hij fanatiek tenniste en marathons liep. Hij nam de tijd voor me. Was galant, ook in de slaapkamer. ‘De vrouw gaat altijd voor’ was zijn motto. Dus ook in bed. Voor hem was het concept ‘meervoudig orgasme’ iets waarover ik in de VIVA las, maar met Philip werd het een realiteit, en zelfs meer regel dan uitzondering. Ook deed hij niet zo spastisch over dingen als schaamhaar en lichaamsgeurtjes als de jongens van mijn leeftijd. Sterker nog, hij vond het het allerlekkerst om me oraal te bevredigen als ik nog nat van het zweet thuiskwam van het hardlopen. Hij kon me letterlijk en figuurlijk wel opvreten, en dat zorgde ervoor dat ik me nog nooit zo volledig geliefd en geaccepteerd voelde.
Kijk, Ik zal niet beweren dat ik geen ‘daddy’-complex heb. Er zal heus een dieperliggende psychologische reden zijn voor mijn voorliefde voor oudere mannen. En ja, die zal ook ongetwijfeld gerelateerd zijn aan het feit dat ik mijn eigen vader niet meer heb gezien sinds hij op mijn vierde terug naar zijn geboorteland Frankrijk verhuisde. Ik was nooit gepland, maar waar mijn moeder me haar ‘kindersurprise’ noemde, was ik voor mijn vader meer een ongewenste verrassing.
Niet dat ik medelijden zoek: mijn moeder was fantastisch en zo’n vader ben je liever kwijt dan rijk, maar het is dus wel zo dat ik het fijn vind als een man me als zijn kleine prinsesje behandelt. Ik heb heus wel eens vriendjes gehad van mijn eigen leeftijd, maar ik was er altijd snel mee klaar. De gesprekken, de seks…het was allemaal zo vluchtig. Zo…oppervlakkig.
En toen leerde ik Bob kennen. Mijn eerste ‘oudere’ man. Het leeftijdsverschil was overigens niet zo groot als met Philip. Bob was dertien jaar ouder dan ik, maar in tegenstelling tot de vriendjes die ik tot op dat moment had gehad, een echte man. Met een huis, een baan, en een auto. Bob had zijn zaakjes voor elkaar. Maar wat hij helaas ook had,was een dochtertje, en een nogal gecompliceerde relatie met zijn ex. Ik was er kapot van toen hij na een half jaar twijfelen aankondigde het nog een keer met haar te willen proberen, maar ik begreep het wel, ze hadden tenslotte een kind.
Tinder bestond destijds nog niet, maar toen mijn grootste hartzeer achter de rug was, maakte ik een profiel aan op een datingsite. De minimum vereiste leeftijd stelde ik in op tien jaar ouder.
Ik werd overspoeld door reacties, maar die van Philip sprong eruit. Hij schreef zo prachtig. Ik viel meteen als een blok voor zijn welbespraaktheid, en zijn referenties naar de erotische literatuur van Anaïs Nin en teksten van schrijvers uit de Beatnik generatie. Ik ben gek op de literatuur uit die tijd, maar als ik dat met een leeftijdsgenoot probeerde te bespreken begonnen die vaak al snel glazig te kijken. Philip en ik waren beiden niet van het lange heen en weer mailen – zoveel tijd had hij niet meer, grapte hij – en we spraken al snel af om elkaar irl te ontmoeten. En ja, toen was het raak, want nog zo’n voordeel van oudere mannen: ze spelen meestal niet van die vermoeiende spelletjes. Philip wilde mij, en ik wilde hem. En we hebben fantastische jaren gehad die ik nooit had willen missen. Ik vind het dan ook verschrikkelijk dat alle zorgen en twijfels die mijn vriendinnen in de loop der tijd hebben uitgesproken en die ik altijd ontkrachtte, me nu achtervolgen.
Dingen als: ‘Nu merk je nog niet dat hij zoveel ouder is, behalve dan de voordelen die je erin ziet. Maar wat als hij straks hulpbehoevend wordt? Of vragen over of ik geen kinderen wilde, en hoe ik dat voor me zag met zo’n oude vader.
Destijds woof ik die bezwaren altijd weg. Wie zei me dat een jonger iemand geen ongeluk of ziekte kon krijgen waardoor hij of zij hulpbehoevend zou worden? Was dat een reden om de man van wie ik hield aan de kant te zetten? Natuurlijk niet! En kinderen? Daar had ik nooit interesse in. Ik was perfect gelukkig. Philip en ik hadden een heerlijk leven gevuld met kunst, cultuur, heerlijk eten – Philip is een bourgondiër – sport en reizen. Dat mijn vriendinnen grappen maakten over Rijncruises met de Zonnebloem? Daar lachte ik om. Tot nu toe dan. Ik vind het verschrikkelijk om toe te geven, maar ik ben blijkbaar toch oppervlakkiger dan ik dacht. De laatste jaren is Philip veranderd. Of misschien is dat niet de juiste omschrijving. Hij is nog steeds Philip, maar sinds ongeveer drie jaar is hij geworden wat ik me nooit bij hem kon voorstellen: oud.
En dan heb ik het niet alleen over het fysieke aspect, al moet ik toegeven dat ik daar grotere moeite mee heb dan voorzien. Zijn kalende hoofd wekt vertedering, maar ik merk ook dat ik meer weerstand heb om hem aan te raken op een manier die verder gaat dan een oppervlakkige knuffel. Vroeger liep ik trots naast hem als hij bezitterig mijn hand vasthield, nu griezel ik van het perkamenten gevoel van zijn huid en de levervlekken op zijn handen.
Hoewel Philip erectieproblemen heeft, wil hij nog steeds graag op andere manieren intiem zijn. Maar wanneer hij nu bijvoorbeeld aan mijn tepels zuigt, heb ik door zijn broze kwetsbaarheid een naar, incestueus gevoel. Alsof er een hele grote, oude baby aan mijn borst hangt.
Waar deze plotselinge sprong vandaan komt weet ik niet. Ik las eens ergens dat vrouwen na de menopauze drie keer zo snel verouderen als mannen. Iets waar we wel eens grappen over maakten in de trant dat mensen straks nog zouden denken dat IK een jong blaadje aan de haak had, in plaats van Philip. Maar ik ben nog lang niet in de menopauze, en Philip is in een of ander biologische stroomversnelling terecht gekomen die ervoor zorgde dat zijn hoofdhaar dunner werd en uitviel, terwijl op allerlei andere plekken zoals uit zijn oren, zijn neus en zijn wenkbrauwen ineens harde, grijze oren ontspruiten. Zijn nog altijd strakke kont leek van de ene op de andere dag te imploderen, zijn stevige, gebruinde kuiten werden bleek, iel en kregen spataders en ga zo nog maar even door.
En daar stopte het niet bij, hij vindt ook allerlei activiteiten die we samen altijd ondernamen zoals vakanties, etentjes in restaurants en theater, concert of filmbezoek ineens ‘gedoe’. ‘We kunnen toch ook thuis lekker een glas wijn drinken en sushi bestellen?’ zegt hij dan. Maar ik wil eruit, het leven proeven! Ik haatte mezelf achteraf, maar ik heb wel eens op het punt gestaan om te roepen: ‘Weet je zeker dat je sushi bedoelt en geen Tafeltje Dekje?’ toen Philip voor het derde weekend op rij ‘liever thuis wilde blijven.’
Ik vind mezelf zo gemeen. Natuurlijk houd ik nog van Philip, maar als ik eerlijk ben…ik zie mezelf niet nóg twintig jaar zo doorgaan. Ik voel me nu zo langzamerhand al levend begraven. En ja, daar voel ik me nog te jong voor. Bén ik te jong voor… Philip heeft echter niets in de gaten. Sterker nog; hij is altijd wars van trouwen geweest, iets wat ik nooit erg vond omdat ik vond dat zo’n papiertje niets toevoegde, maar hij wil dingen nu ‘goed regelen.’ ‘Ik wil ervoor zorgen dat jij je geen zorgen hoeft te maken mocht mij iets overkomen’ zei hij lief toen hij me vroeg te denken over trouwen, of minstens een geregistreerd partnerschap aan te gaan.
Gelukkig vroeg hij het niet heel officieel met een ring, op zijn knieen, al vraag ik me serieus af of hij überhaupt nog wel door zijn knieën zou kunnen gaan, maar gewoon tijdens het avondeten. Dus ik zei dat het inderdaad misschien iets was waar we eens over na konden denken. Ik wimpelde hem daarna een beetje af met het excuus dat ik niet wilde denken aan de mogelijkheid dat hem iets kon gebeuren, maar dat was niet de waarheid.
De waarheid is dat ik mezelf nooit meer in de spiegel kan aankijken als ik als een soort Anna Nicole Smith 2.0 met Philip trouw, alleen omdat ik dan zijn erfenis kan innen. Maar hem zeggen dat ik ook niet met hem wil trouwen omdat ik bang ben dat ik dan steeds strakker in het keurslijf kom van een leven dat ik niet wil leiden? Dat ik soms onwillekeurig denk aan een ander leven, met een man die net zo vitaal is als ik, dingen wil ondernemen. Niet voortdurend moe is. Een man met stevige armen, en een rotsharde piemel. En., dit verbaast me nog het meest, een man met wie ik misschien wel een gezin kan vormen. Een kind van mezelf is niet langer iets dat ik bij voorbaat niet meer zou willen. Misschien wil ik het wel. Met de juiste persoon..Ik denk eerlijk gezegd dat ik Philip gewoon ontgroeid ben.
Ik ben zelf ouder geworden, en dus zijn ook mijn behoeften veranderd. En de mannen die nu van mijn leeftijd zijn, zijn ook allang geen schooljongetjes meer. Alleen hoe oppervlakkig ben ik, als ik Philip nu, terwijl hij me meer dan ooit nodig heeft, de wacht aanzeg alleen om die reden?
Het is niet zo dat hij me niet goed behandeld, vreemdgaat of een klootzak is. Hij is gewoon ouder dan ik. Iets wat ik wist toen ik aan onze relatie begon, en waar ik nooit een probleem in zag. Leeftijd is niet meer dan een getal, zei ik altijd als iemand een opmerking maakte over onze relatie. Maar ik zat fout, dat besef ik nu. Leeftijd is misschien heel lang niet meer dan een getal, maar dan ineens is het meer. Dan is ineens vermoeidheid, aftakeling, en vergeetachtigheid. Broze botten, een rimpels, kwaaltjes….
Een proces dat onomkeerbaar is en wat misschien wel minder opvalt als je het samen met je partner – gelijktijdig – doorloopt. Maar nu ben ik de toeschouwer van aan de zijlijn van Philips aftakeling, en dat terwijl ik zelf in de bloei van mijn leven ben. Ik viel op rijpe mannen, maar als je het met fruit zou vergelijken is Philip is niet langer rijp, maar rot. Ik ben alleen zo bang voor de reacties van mijn omgeving. Aan de ene kant is het mijn trots: ik wil niet toegeven dat ik de toekomst met een veel oudere man te rooskleurig in zag. Er is op dit moment gewoonweg niet meer een keuze die voor iedereen goed uitpakt. Ik weet alleen niet wie ik moet opofferen. Moet ik nu echt Philip’s hart breken en hem zijn laatste jaren in eenzaamheid door laten brengen? Of moet ik mezelf opofferen, met als consequentie dat het te zijner tijd misschien ook voor mij te laat is om een nieuw leven op te bouwen. Een gezin te stichten. Het is een keuze tussen mijn gevoel en verstand. Tussen eigenliefde, en respect voor Philip. En ik weet nog steeds niet welke van de twee keuzes is het ergste vindt.’
Dit artikel las je gratis. Vond je het de moeite waard? Dan kun je jouw waardering laten zien door een kleine bijdrage te doen.