‘’Ik dacht: “Dit is toch niet te vertrouwen? Mike zei dat hij zich goed had ingelezen. Er kon niks misgaan.’’
Mike (toen 27) wilde af van zijn overtollige buikvet. Hij zocht zijn toevlucht tot een rigoureus middel: DNP. Zijn vriendin Meggy Titselaar (29) wil met dit verhaal mensen waarschuwen voor wie het nog niet te laat is.
‘Ik had mijn hele toekomst uitgestippeld. we zouden inmiddels getrouwd zijn. In 2016, precies tien jaar na de datum waarop we verkering kregen. Daarna wilden we een kindje. Je moet door, maar makkelijk is het niet. Accepteren kan ik het nooit. Ik weet nog zo goed dat Mike zei: ‘Ik ben een grote gezonde kerel. Ik kan alles aan.’’
Ik leerde Mike in 2006 kennen. Ik was pas vijftien en het was net uit met mijn vriendje. Mike ving me op en al snel werd het iets tussen ons. ‘Ik zie wel hoe het loopt’ dacht ik, maar hij wist al meteen dat ik de ware was. Het gekke is: we waren echt tegenovergestelden van elkaar. Yin en Yang. Dat kan natuurlijk problemen geven, maar voor ons werkte het: we vulden elkaar aan.
Mike was rustig en doordacht. Ik de impulsieve. Daarom is het ook zo bizar dat dit juist hem moest overkomen.
Mike worstelde met zijn gewicht. Hij hield van sport, maar hij was ook een echte bourgondiër. 130 kilo woog hij, een beer van een vent. Mike was gek op lekker eten, maar baalde hij van zijn buik. Ook omdat die hem in de weg zat met karate en kickboksen.
Vanaf dat ik hem kende was Mike bezig met shakes en poedertjes om af te vallen, maar niets werkte. Of het werkte voor even, maar dan jojo-de hij zo weer terug. Niets had een blijvend resultaat. Ik heb altijd tegen hem gezegd dat ik blij met hem was zoals hij was, maar hij vond het zelf nu eenmaal vervelend dat hij wat te dik was, en dat respecteerde ik ook.
Op een dag zei hij: ‘Ik heb nu iets waarvan ik echt resultaat ga zien.’’ Hij had een nieuw middel ontdekt, via internet. Een geel poedertje dat hij bestelde bij Aliexpress, de Chinese Bol.com, zeg maar. Ik dacht direct: dat is toch niet te vertrouwen? Maar Mike zei dat hij zich goed had ingelezen. Er kon niks misgaan.
‘DNP’ heette het spul. Ik denk dat hij er op een of ander forum over had gelezen. Ik had mijn bedenkingen, maar Mike deed nooit iets ondoordachts. ‘’Als hij zegt dat het goed is, is het oké.’’ dacht ik.
De enige bijwerking die het middel zou geven, was overmatig zweten. Maar daar viel je nu juist van af, zei Mike. Toch zat het me niet lekker, ook omdat er geen bijsluiter bij het middel zat. Ik vroeg een paar keer of hij geen last had van hartkloppingen of andere rare dingen, maar Mike voelde zich prima, zei hij.
Het middel moest een week op en een week af geslikt worden, en je moest er extra veel bij drinken. Na de stopweek was Mike net twee dagen weer begonnen toen hij klachten kreeg.
Op donderdag 5 november 2015 lag ik al in bed. Mike was nog op, toen ik hem hoorde braken. Ik ging vragen hoe het met hem ging, en zag gelig braaksel in de gootsteen. De kleur van de pillen. Mike wist me echter gerust te stellen. Hij zei dat hij een boterhammetje had gegeten dat verkeerd viel. ‘Ga maar weer slapen’ zei hij. ‘Het gaat alweer wat beter.” Nu denk ik dat hij wel wat voelde, maar Mike was nu eenmaal iemand die nooit een ander wil belasten.
Ik viel in slaap en werd ‘s nachts weer wakker. Mike lag nog steeds niet naast me. Ik hoorde hem wel heel hard ademen, helemaal vanuit de woonkamer. Weer ging ik kijken en ik zag Mike op de bank liggen. Zijn borstkas zwoegde op en neer en de bank was helemaal doorweekt van zijn zweet. Ik schrok en vroeg waarom hij me niet wakker had gemaakt. Hij vertelde me dat hij wel dacht dat het over zou gaan.
Mike zei dat hij het gevoel had alsof zijn borstspieren verlamd waren, hij kwam bijna niet omhoog. Ik ben toen de auto gaan halen om naar de huisartsenpost te rijden, maar al wankelend naar de gang moest hij tegen de muur aanleunen om bij te komen.
Dit ging echt niet, besloot ik. Ik was bang dat hij van de trap zou vallen. Ik belde de huisarts om te vragen of ze met spoed bij ons langs wilde komen. Dat deed ze, maar zij wist ook niet wat ze met de situatie aan moest. Ze heeft nog de apotheek gebeld om te vragen naar bijwerkingen van DNP, maar het middel was zo onbekend dat ze er niets zinnigs over konden zeggen. Uiteindelijk is Mike met de ambulance opgehaald.
In het ziekenhuis zei de verpleegkundige van de SEH direct: ‘Dit is echt niet goed.’ Toen al had ik een onbestemd gevoel, dat ik Mike zou gaan verliezen.
Mike werd onderzocht en aan de beademing gelegd waarna hij is overgedragen aan de . de IC. Zo ernstig was het dus: levensgevaar. Zijn temperatuur liep razendsnel op, tot 41,6. Die moest echt snel dalen, anders zou hij in shock raken. Met behulp van waaiers en koelelementen in zijn oksels en liezen lukte het om de koorts wat te laten zakken. Even hadden we goede hoop. Mike werd ook wat helderder.
‘Weet je wel wat je jezelf hebt aangedaan?’ vroeg de arts die aan zijn bed stond. ‘Ik denk dat ik een beetje naïef ben geweest..” zei Mike. Door het dalen van de koorts kwam Mike weer wat bij zinnen, maar dit zorgde ook voor onrust: hij besefte nu wat er aan de hand was. En door die onrust begon ook zijn temperatuur weer te stijgen.
‘Ik kan niet meer’ zei Mike. Ademen was inmiddels een uitputtingsslag. De arts besloot dat hij beter af zou zijn door hem in slaap te brengen en op een koelelement te leggen. Zijn lichaam zou dan rust krijgen. We moesten dan wel even van de kamer af tijdens het intuberen voor de beademing.
Voor Mike in slaap werd gebracht kon ik nog net tegen hem zeggen hoeveel ik van hem hield. Dat ik hem niet kwijt wilde. Het laatste wat hij mij tegen mij zei was: ‘Ik hou ook zoveel van jou, ik ga knokken voor ons’. Dat raakte me zo, ik koester die woorden nog elke dag.
Daarna moesten we naar de gang. Een kwartier later kwam een verpleegkundige naar me toe om te zeggen dat het niet goed ging met Mike. Ik mocht naar hem toe, zei ze. Wat ze op dat moment niet wist, was dat in de tussentijd Mike’s hart ermee gestopt was. Toen ik binnenkwam waren ze hem aan het reanimeren.
Ik zakte in elkaar, mijn vader moest me opvangen. Omdat Mike breed gebouwd was, haalde hartmassage niets uit, en werd er een speciale reanimatierobot gebruikt. Door mijn opleiding als verpleegkundige wist ik precies wat er zou gebeuren als iemand uit een reanimatie komt die heel lang geduurd had. Het eerste kwartier dacht ik nog: ‘Word wakker!’ Maar het duurde zo lang dat ik begon te denken: ‘Dit leven wil je niet..’
Uiteindelijk is Mike vijftig minuten gereanimeerd. Naderhand zeiden de artsen dat ze zo’n gezonde, jonge jongen niet zomaar wilden opgeven..
Op zes november 2015, om vijf voor elf, stortte mijn wereld in. Dat was het moment dat de artsen opgaven. Ze konden niets meer voor Mike doen, zeiden ze. Ik ben wel een uur in de stoel blijven zitten, ik kon alleen maar voor me uit staren naar mijn geliefde die op bed lag, en nu ineens niet meer in leven was.
De onderzoeken duurde de hele dag en al die tijd kon ik Mike niet mee naar huis nemen, terwijl hij mij in die nacht meerdere malen had gevraagd: ‘Neem me mee naar huis, gaan we samen naar huis schatje? Ik wil met jou naar huis.’
Ik wilde op dat moment ook niets liever dan hem mee naar ons eigen huisje nemen. Toen hij eindelijk weg mocht heb ik hem nog een week bij me gehad. Hij lag opgebaard in de woonkamer. Nee, ik vond het niet eng. We vonden het altijd heerlijk om samen thuis te zijn, dus dat vond ik nu ook. Ik heb veel bij hem gezeten en soms legde ik mijn hoofd op zijn borst, net als toen hij nog leefde. Mike’s lichaam was gebalsemd waardoor hij zacht bleef en niet ijskoud of stijf werd, dus dat voelde heel fijn en vertrouwd. Die dagen heb ik volop van zijn aanwezigheid en van elk moment dat ik hem heb kunnen vasthouden, kussen, en knuffelen genoten.
Op de dag dat Mike gecremeerd werd zat de zaal bomvol. Zo vol zelfs, dat de deuren niet meer dicht konden. We draaiden het nummer Sun is shining en ik heb over ons leven verteld. Hoe gelukkig we waren, wat we allemaal meegemaakt hadden, en dat we niets liever hadden gewild dan samen oud worden.”
Opgebrand
“Omdat Mikes familie niet wilde dat er autopsie werd verricht, is het niet met honderd procent zekerheid te zeggen dat Mikes dood inderdaad door de DNP veroorzaakt is. Maar volgens de arts die ik hierover heb gesproken is er geen twijfel mogelijk. Die zei dat hij als reactie op de pillen van binnenuit is ‘opgebrand’, om het zo maar te zeggen. Het verschrikkelijke is dat DNP nog steeds te koop is op diezelfde website. Vanuit Nederland kunnen we niets doen tegen buitenlandse internetleveranciers. Daarom wil ik dat iedereen weet wat voor gevaarlijk spul DNP is. Ik wil heel graag mijn verhaal delen, ik wil niet dat iemand hetzelfde overkomt. Voordat Mike in slaap werd gebracht kon ik nog net tegen hem zeggen hoeveel ik van hem hield. Dat ik hem niet kwijt wilde. Het laatste wat hij mij tegen mij zei was: ‘Ik hou ook zoveel van jou, ik ga knokken voor ons.’ Ik koester die woorden nog elke dag.”
Wat is DNP?
DNP (2,4-Dinitrophenol) is een stof die vrijkomt bij de productie van dynamiet. Bij het maken van explosieven in de Eerste Wereldoorlog vielen Franse arbeiders 1,5 kilo per week af zonder dat ze minder aten. Die ontdekking leidde tot de DNP-afslankpil. In Nederland en de VS is DNP niet toegestaan. Maar bij AliExpress bestel je 120 gram voor 54 dollar. De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit heeft in 2003 en vorig jaar gewaarschuwd voor de gevaren. De laatste keer was dat naar aanleiding van het overlijden van een vrouw in Groot-Brittannië. Voor Interpol aanleiding om in 190 landen te waarschuwen tegen pillen, poeders en crèmes met DNP.
Wat is het gevaar?
Door stimulatie van de celstofwisseling worden calorieën verbrand en warmte geproduceerd. Hierdoor raken lichaamscellen oververhit. Bijwerkingen zijn koorts, een versnelde ademhaling, een verhoogde hartslag en orgaanfalen. Het Canisius-Wilhelmina Ziekenhuis in Nijmegen zegt te kunnen bevestigen noch ontkennen of Mike Aalbers aan een overdosis DNP is overleden, wegens het beroepsgeheim van de artsen.
*Dit artikel verscheen eerder in Grazia