Moslim en lesbisch: ‘Mijn ouders denken dat mijn vriendin gewoon een goede collega is.’

Imane (21) :

‘Ik ben 21 en lesbisch. ‘Nou en? zou je zeggen. Maar voor mij ligt dat anders. Mijn familie zal mij nooit accepteren; ik moet kiezen tussen hun geluk en dat van mijzelf. Ondanks dat ik redelijk modern ben opgevoed, zijn mijn ouders in hun hart nog zeer conservatief. Ik weet precies wat ze zullen zeggen: dat ik me meer in de Islam moet verdiepen en dat Allah me zal helpen om van mijn gevoelens voor vrouwen af te komen. Dat het een beproeving is waartegen in weerstand moet bieden. Maar ik geloof niet dat als ik meer ga bidden mijn gevoel voor vrouwen minder wordt. Hoe kan een geloof zeggen dat je van een man moet houden als je met elke vezel van je lichaam en geest van een vrouw houdt?! Geloof me, toen ik jonger heb ik alles geprobeerd, tot smeekbeden om me maar “normaal” te maken aan toe. Niets hielp. Ik val nu eenmaal op vrouwen. Soms zou ik willen dat het niet zo was. Dat ik een simpel leven kon leiden. Maar dit is blijkbaar het pad dat ik moet gaan. Voor mij is het moslim zijn iets wat me is opgedrongen bij mijn geboorte. Maar ja, de mensen waar ik het meest van hou zijn moslim… toch is er nog iemand in mijn leven gekomen waar ik van hou. Mijn vriendin, Debby. Zij is Joodse. “Tot overmaat van ramp”, zou ik bijna zeggen, want dat bekennen zou bijna tot een oorlogssituatie lijden in mijn familie.

Ik kwam achter mijn gevoelens voor vrouwen toen ik acht of negen was. Een klasgenootje en ik oefenden een toneelstukje voor de schooluitvoering, daarbij zoenden we elkaar. Sinds die zoen kon ik niet meer stoppen met aan haar te denken. Ik wist me geen houding meer te geven; werd heel erg verlegen als ze iets tegen me zei. Mijn klasgenootje snapte er natuurlijk niets van, ze vond me maar een raar kind. Later, toen ik vijftien was, werd ik hals over kop verliefd op mijn muzieklerares. Zij heeft me heel erg geholpen. Ze merkte wel aan me dat ik gevoelens voor haar koesterde en is op een dag het gesprek met me aangegaan. Heel lief heeft ze toen uitgelegd dat er niets mis met me is, dat sommige mannen nu eenmaal op mannen vallen, en vrouwen op vrouwen. “Liefde kan nooit slecht zijn, toch?” zei ze tegen me. Dat heeft me geholpen mezelf een beetje te accepteren. Nog steeds heb ik dagen dat ik me eenzaam en depressief voel, maar in mijn hart weet ik dat ik een goed mens ben. Ik doe niemand kwaad, ik heb iemand lief die toevallig van hetzelfde geslacht is, maakt mij dat tot een slecht mens?

Tot op de dag van vandaag leid ik een dubbelleven. Thuis, op school en op mijn werk ben ik het brave moslimmeisje, compleet met hoofddoek. Bij mijn vriendin ben ik een jonge moderne meid die carrière wil maken. Het verscheurt me, zo te moeten leven. De tijd begint te dringen, want op iedere volwassen moslim ligt in principe de plicht om te trouwen. Mijn ouders hebben zelfs al iemand voor me op het oog die ze geschikt lijkt; het is bij ons niet ongebruikelijk dat ouders een geschikte partner zoeken voor hun dochter. Ik heb het tot nu toe weten te rekken door te zeggen dat ik eerst mijn studie af wil maken, maar dat excuus gaat natuurlijk niet eeuwig mee. Degene die mijn ouders op het oog hebben wordt het in ieder geval nooit! Hij is de zoon van goede vrienden van mijn ouders en ontzettend conservatief. Daarbij zou ik het niet eerlijk vinden tegenover mezelf, maar ook niet tegenover hem. In een wanhopig moment heb ik een tijd geleden op een forum voor Marokkaanse jongeren een oproepje geplaatst om een homoseksuele moslimjongen te vinden die in dezelfde situatie zit. Mijn redenatie was dat ik tegen zo iemand eerlijk zou kunnen zijn. De reden voor ons huwelijk zou duidelijk zijn. We zouden in vriendschap kunnen samenleven en zo ruimte creëren voor onze eigen identiteit, terwijl we tegelijkertijd onze omgeving tevreden zouden stellen. Het leek me de beste oplossing voor iedereen.

Totdat de bliksem insloeg.

Debby was degene die me zou inwerken op mijn stage bij een museum. Ik was al vroeg aanwezig op mijn eerste dag en zat te wachten in de personeelskamer toen ze binnen kwam waaien. Een wervelwind van donkerblonde krullen, rode All stars en de blauwste ogen die ik ooit heb gezien. Ik zeg “waaien” omdat ze letterlijk als een frisse wind aanvoelde.. instinctief voelde ik dat mijn leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn. Dat zij de lagen stof uit de hoeken en gaten van mijn leven zou blazen. Ik voelde direct de behoefte om deel uit te maken van haar leven, alsof er iets van haar ogenschijnlijke zorgeloosheid op mij zou kunnen overgaan. Het leek alsof er een statische elektriciteit in de lucht hing. Ik -mijn echte ik – kwam tot leven onder haar blik. Ze legde me die dag veel uit over mijn toekomstige werkzaamheden maar het meeste ging aan me voorbij. Ik kon mijn ogen niet van haar lippen afhouden, maar de klank van haar warme stem boeide me meer dan de droge kost over de huisregels van het museum. Ze stelde voor na werktijd nog even een kop thee te gaan drinken in het museumrestaurant. Daar vroeg ze van alles over wat ik precies wilde gaan doen na mijn studie, wat mijn hobby’s waren…de geijkte dingen als je elkaar net leert kennen. Maar direct was er een diepere laag aanwezig. Een dieper “weten”. Onze ogen spraken een andere taal. Een spel van aantrekken en afstoten. “En jij, woon jij samen ofzo”? vroeg ik ineens heel casual nadat ze me volledig had uitgehoord over mijn situatie. “Nee, het is net vier maanden uit met mijn vriendin” zei ze met een scheef lachje. Ze zweeg even, alsof ze mijn reactie wilde peilen “Oh.. vriendin?” zei ik uiteindelijk maar schaapachtig, toen de stilte ongemakkelijk begon te worden. “Ja, ik val op vrouwen”. Ze keek me van onder haar wimpers schuin aan. “Jij toch ook?” . Mijn mond viel open. Hoe kon ze me zo snel doorzien? “Ik eh…nou..” ik stotterde wat in het wilde weg. “Tja, dat zal best lastig zijn in jouw situatie. Of heb ik het mis? In dat geval bied ik mijn excuses aan hoor”. Ik bleef haar stomverbaasd aankijken, maar dat was genoeg voor Debby om te weten dat ze het bij het rechte eind had. ”Kom, we gaan” zei ze. Buiten pakte ze haar fiets, riep ”tot morgen” en weg was ze. Later vertelde ze me dat ook zij zich nogal overweldigd voelde door het moment. De volgende dag spraken we nergens meer over, maar het voelde alsof we samen een geheim deelden. Ze werkte me in en toen dat niet meer nodig was hadden we de stilzwijgende afspraak om elkaar elke dag na het werk te treffen in het restaurant. Al gauw vroeg ze me of ik ook eens bij haar thuis thee wilde komen drinken. Dat wilde ik wel. We wisten allebei wat dat betekende, maar ik kon mijn gevoel niet langer ontkennen. Ik werd als een magneet naar Debby toegetrokken. De maandag erop ging ik met haar mee. Tegen mijn ouders had ik gezegd dat ik nog een werkbespreking had na mijn stage. We praatten over koetjes en kalfjes totdat de deur van haar etage achter ons dicht viel. Ik weet niet meer hoe we de meters die tussen ons waren hebben overbrugt, maar ineens was er niets anders meer dan zoekende handen, haar warme lippen en haar zoete adem op mijn huid. Het was heerlijk… als thuiskomen na een lange vermoeiende reis. Sinds die dag zijn we samen. Mijn ouders denken dat ze gewoon een goede collega is. Ze hebben geen argwaan. Ik vraag me af hoe het ze kan ontgaan hoe Debby en ik naar elkaar kijken, hoe wel elkaar steeds even steels moeten aanraken. Mijn broer mag haar niet. Volgens mij voelt hij iets waar hij niet precies zijn vinger op kan leggen. Ik ben bang voor de dag dat ze erachter komen, maar tegelijkertijd zal het een bevrijding zijn. Hoewel ik weet dat het mijn hele leven zal veranderen. Dat vooruitzicht maakt me blij en verdrietig tegelijk. Gelukkig pusht Debby me niet, ze laat het aan mij over om het moment te kiezen. Daardoor houd ik alleen maar meer van haar.

Ik geloof zeker in Allah of God, of elke andere naam die je er aan kunt geven. Maar ik geloof niet in de Allah van mijn ouders. De Allah die veroordeelt. Wanneer je een echt goed mens bent, welk geloof je ook hebt dan accepteer je elk mens in liefde. Het is onzin om mensen te veroordelen om wie ze zijn, Degenen die dat doen staan het verst van God af, omdat zij zichzelf en anderen verloochenen. Iedereen die gelooft in liefde is vele malen verder dan mensen die veroordelen, angst aanwakkeren en met belachelijke instructies aan komen over hoe te genezen. Het is Allah’s bedoeling niet dat je “geneest”, want dan zou hij een fout hebben gemaakt. En Allah maakt toch nooit een fout? Ik wil mijn gevoelens niet langer overwinnen. Mijn ware overwinning heb ik al behaald; dat ik eindelijk van mezelf kan houden.’

Heb jij een islamitische achtergrond en heb je homosexuele gevoelens en wil je er met iemand over praten? Dan kun je terecht bij http://www.stichtingsecretgarden.nl

*Een eerdere versie van dit stuk verscheen in VIVA. De namen in het verhaal zijn op verzoek van de geïnterviewde gewijzigd.