Vera kreeg haar kinderen van ‘The man with 1000 kids’: Ik was in shock. ‘Waarom lieg je hierover?’ vroeg ik. Zijn antwoord was: ‘Wat denk je zelf? Anders kiest niemand voor mij als donor.’’

Voor sommige moeders begint het ouderschap bij het zoeken naar een zaaddonor. Vera (40) dacht dat zij de perfecte donor had gevonden in Jonathan, een jongeman die volgens eigen zeggen ‘anderen wilde helpen.’ Inmiddels kent de hele wereld Jonathan als The Man with 1000 Kids uit de gelijknamige Netflix documentaire en zijn er waarschijnlijk minstens drieduizend biologische kinderen verwekt door de massazaaddonor. Dat spreekt Jonathan zelf tegen, want volgens hem zijn dat er een stuk minder: “550 is het getal dat ik hard kan kan maken.” Omdat hij een rechtszaak aanspant tegen Netflix, zat Jonathan onlangs tegenover Eva Jinek in haar talkshow ‘Eva’. Eerder al dreigde hij journalist Vivienne Groenewoud met maatregelen, waaronder een rechtszaak, nadat zij in 2021 over de zaak publiceerde. 

‘’Ik was in shock. ‘Waarom lieg je hierover?’ vroeg ik. Zijn antwoord klonk glashard: ‘Wat denk je zelf? Anders kiest niemand voor mij als donor.’’

“Ik was zo’n meisje dat: ‘Mama’ zei als mensen vroegen wat ik later wilde worden. En dat gevoel is altijd gebleven. Mijn toekomstplaatje zag ik altijd voor me met een gezin. Alleen de man met wie ik dat gezin wilde stichten, vond ik maar niet.  

Natuurlijk heb ik wel relaties gehad, maar de ware zat daar nooit bij. Rond mijn dertigste heb ik mezelf daarom een ultimatum gesteld: als ik voor mijn 36e geen vaste relatie zou hebben, zou ik in mijn eentje proberen zwanger te worden. 

Op de valreep dacht ik dat het toch nog op de ‘gebruikelijke’ manier zou gaan lukken: ik was 35 toen ik alsnog een leuke man tegenkwam. Maar ook die relatie liep stuk. Hij was acht jaar jonger, het feit dat mijn biologische klok zo hard tikte benauwde hem. Dus daar stond ik weer: met lege handen, en een lege buik. 

Natuurlijk ken ook ik de verhalen over vrouwen die de pil zogenaamd vergaten, of die naar de kroeg gingen, een man oppikten en vervolgens zwanger werden, maar zo zit ik niet in elkaar. Niet alleen omdat ik dat vanuit moreel opzicht niet vind kunnen, maar ook omdat ik wilde dat mijn kinderen contact zouden kunnen hebben met hun donorvader. 

Het was tijd om te gaan uitzoeken hoe ik in mijn eentje moeder zou kunnen worden. Op een nette, verantwoorde manier. Al snel kwam ik erachter dat de procedure bij een kliniek enorm kostbaar is wanneer je, zoals ik, geen medische indicatie hebt. Één ‘rietje’ met donorzaad zou zo’n € 475,- kosten. Daarbij zou een eventueel kind pas op zijn of haar zestiende contact met de donor kunnen zoeken. Dat deed me enigszins afknappen. Ik vond het een naar idee dat mijn kind tot zijn of haar zestiende zou moeten wachten om te weten wie zijn of haar vader was, juist omdat je vaak in je prille puberteit zoveel vragen hebt over je eigen identiteit. 

Tijdens mijn zoektocht naar alternatieven werd ik lid van een groep voor Bewust Alleenstaande Moeders op Facebook zodat ik informatie kon inwinnen, en om ervaringen te kunnen delen. Door de gesprekken die ik daar voerde besloot ik al snel om zelf op zoek te gaan naar een zaaddonor. Buiten het medische circuit om, op de meest simpele manier die je kunt bedenken: ik heb op internet ‘zaaddonor’ ingetypt, en op die manier kwam ik op een website terecht waarop wensmoeders en potentiële zaaddonoren elkaar konden vinden. 

Ik zocht naar profielen die me aanspraken, keek of ze openstonden voor contact met het kind en natuurlijk ook of de uiterlijke kenmerken van de donor me aanspraken. Ik mailde een aantal mannen, en van twee van hen kreeg ik een bericht terug. Een van die mannen wilde voor mijn gevoel toch iets teveel richting een co-ouderschap. Dat zag ik niet zitten, ik wilde wel dat mijn kind contact zou kunnen zoeken, maar niet dat de donor een actieve rol zou spelen in de opvoeding. Uiteindelijk bleef er één man over: Jonathan. Of zoals ik toen nog dacht: ‘Walter’. Ik had hem gevonden via de site www.verlangennaareenkind.nl. Als verklaring waarom hij zich onder een andere naam had ingeschreven, gaf hij vrijwel meteen aan dat hij zijn donorschap en zijn reguliere bezigheden gescheiden wilde houden. 

Ik begreep dat wel. Jonathan is zeer actief op sociale media waar hij vlogt over zijn muziek en de cryptohandel, en heeft veel YouTube en Instagram-volgers. Zijn verklaring waarom een andere naam had gebruikt op de site, kwam op mij dus heel logisch over. 

Ons eerste contact was via de mail, maar vrij snel daarna zijn we op Whatsapp overgestapt. We spraken over van alles: met name over ons werk en over hoe zijn leven eruitzag. Hij was 35, single, maar wilde zelf ook ooit kinderen. Alleen nu nog niet, zei hij. Hij wachtte nog op de juiste vrouw.

Natuurlijk hebben we ook besproken waarom hij dit deed. Hij vertelde dat een bevriend stel niet zwanger had kunnen worden, en dat het hen via een donor uiteindelijk wel gelukt was. Doordat hij het verdriet van ongewenste kinderloosheid van heel dichtbij gezien, en daarna het enorme geluk dat een donor kon geven, was hij zodanig geraakt dat hij had besloten zelf ook mensen op die manier te willen helpen. 

Uiteindelijk hebben we afgesproken elkaar te ontmoeten op Den Haag Centraal, en vanaf het eerste moment dat ik hem in het echt sprak, was het voor mij duidelijk: Jonathan zou de vader van mijn kinderen worden. Natuurlijk: hij heeft een leuk voorkomen. Hij deed me denken aan een Viking met zijn blonde, golvende haar en blauwe ogen, maar uiteindelijk ging het me er vooral om dat we op een lijn zaten met betrekking tot de invulling van zijn ‘donorschap’. 

Tijdens onze ontmoeting heb ik Jonathan gevraagd of hij al meer donorkinderen had. Hij had er acht, vertelde hij. Allemaal kinderen die hij vanaf een afstandje volgde. Hij ging ook regelmatig op kraambezoek, als de moeder dat op prijs stelde. Ook vertelde hij dat hij een heterostel had geholpen waarvan de man onvruchtbaar was. Die man was echt hun vader, maar de kinderen wisten wel hoe het zat. Jonathan ging daar dan zo ongeveer eens per jaar langs. Met weer een andere moeder had hij bijvoorbeeld alleen app contact. Het was maar net hoe de wensmoeder het wilde. Jonathan stond er heel relaxed en open in, dat vond ik fijn om te horen.

Na het gesprek liet ik een foto van Jonathan aan mijn moeder en mijn buurvrouw zien. ‘Dit wordt hem!’ vertelde ik. Hoewel mijn moeder het aanvankelijk best spannend vond dat ik ervoor had gekozen om alleen een kindje te krijgen, trok ze snel bij toen ze merkte hoe grondig ik was geweest gedurende mijn ‘onderzoek’ naar wat voor iemand de donor was, hoe hij in het leven stond en wat zijn normen en waarden waren. Voornamelijk ten aanzien van het uitoefenen van zijn donorschap. Beiden vonden Jonathan een leuk, spontaan gezicht hebben en verder vertrouwden ze op mijn oordeel. 

Jonathan en ik besloten met elkaar in zee te gaan. Ik betaalde hem 165 euro, een fractie van wat ik bij een kliniek had moeten betalen, want daar kost een rietje 475 euro. Ook vergoedde ik zijn reiskosten voor de inseminatie. Daarna kwam het praktische gedeelte wat inhield dat ik testte wanneer ik mijn ovulatie had, en we een afspraak maakten op het moment dat mijn eisprong plaatsvond. Bij mij thuis zonderde Jonathan zich even af in de badkamer, waarna ik mezelf heb geïnsemineerd. Heel simpel: met een injectiespuitje in de slaapkamer. Het ging er eigenlijk heel gemoedelijk aan toe. Ik heb Jonathan daarna zelfs nog naar Schiphol gebracht, want hij moest voor zijn werk naar het buitenland.  

‘s Avonds zat ik in mijn eentje op de bank te fantaseren: ‘Stel dat ik zwanger ben? Dat het ineens raak is?’ De twee weken voor ik kon testen duurden heel lang, maar gelukkig kon ik het allemaal van me afschrijven in de B.A.M – Facebook groep, waar ik veel support en medeleven kreeg. Na twee weken kon ik niet meer wachten en heb ik een vroege zwangerschapstest gehaald. Niemand wist dat ik ging testen, alleen mijn buurvrouw die ik van tevoren had geappt. Binnen een paar seconden sloeg de test al uit. Er was een heel licht streepje te zien, maar ik wist inmiddels: een streep is een streep. Ik was ontzettend blij, maar ik vond het ook spannend. Dat het in een keer raak zou zijn had ik natuurlijk wel gehoopt, maar ik was ook realistisch: ik was ‘al’ 36 jaar en boven de vijfendertig jaar vermindert de vruchtbaarheid nu eenmaal. Ik was dus best een beetje overdonderd, maar al snel won de blijdschap het van mijn verrassing. Nu was het ‘echt’: ik zou moeder worden! Mijn buurvrouw was intussen naar me toegekomen en begon te juichen, en ik besloot ook Jonathan een foto te appen van de test.  Hij appte direct terug: ‘Gefeliciteerd! Spannend!’ Daarna belde ik de verloskundige die me vertelde dat ik  twee weken later mocht komen voor een echo. 

Jonathan had aangegeven dat hij graag op de hoogte wilde blijven van hoe het ging tijdens de zwangerschap, dus ik heb regelmatig foto’s gestuurd van mijn groeiende buik en van de echo’s. Hij was echt betrokken, maar het bleef wel bij appcontact. Hij vroeg bijvoorbeeld of ik al een idee had over de namen. Ik heb hem toen verteld welke in gedachten had. Ik wist inmiddels dat ik een dochter kreeg, en hij vond de naam die ik had uitgezocht – Ronja – erg mooi. 

 

Na een probleemloze zwangerschap werd  17 januari 201 mijn dochter geboren, mijn moeder was bij de bevalling. Het was een heel emotioneel moment. Nu was ik écht moeder. Ik kon niet veel uitbrengen, alleen: ‘Kijk nou mam, dat heb ik gemaakt!’ en: ‘Wat is ze mooi!’

Jonathan is een keer langs geweest om te kijken. Echt emotioneel was hij niet, maar hij vond het wel leuk, al was hij best ongemakkelijk met mijn dochter. Hij leek zelfs een beetje opgelucht toen hij haar weer aan mij kon geven. 

In de periode erop was er zo nu en dan eens contact. Als er iets echt belangrijks gebeurde, zoals leren lopen of praten stuurde ik een berichtje. Daarvoor, en toen Ronja ongeveer zes maanden was, had ik Jonathan al verteld dat ik graag een tweede kindje wilde. Van hem, want ik wilde graag graag dat mijn kinderen honderd procent aan elkaar verwant zouden zijn. Dit om te voorkomen dat er in de toekomst een ongelijke situatie zou ontstaan ,waarbij de een wel en de ander geen contact zou hebben met de donorvader. Gelukkig stond hij daar ook positief tegenover. 

In de periode dat we het voor een tweede zouden gaan proberen – Ronja was toen zes maanden – gebeurde er echter iets. In de besloten Facebookgroep voor BAM moeders had ik een foto gedeeld van Jonathan omdat ik benieuwd was of er moeders van halfbroers of – zusjes van Ronja in de groep waren. Vrijwel direct daarop werd ik benaderd in een privébericht door een vrouw die zei dat ze Jonathan herkende. Hij loog, vertelde ze, over het aantal kinderen dat hij had. Volgens een onderzoek in 2017 door het Nederlandse ministerie van Volksgezondheid, zou hij ten minste 102 kinderen via diverse klinieken hebben verwekt. Hij kon dit doen omdat er bij ‘privé’ donatie geen harde regels zijn. Een donor moet wel aan de klinieken beloven niet privé te doneren, en soms wordt er een contract getekend. Maar helaas wordt hier verder niet op toegezien of gecontroleerd. 

Het bericht voelde als een klap in mijn gezicht, maar ik dacht ook: ‘Waarom zou iemand hierover liegen?’ Ik heb Jonathan direct geappt en hem geconfronteerd met wat ik had gehoord, en gevraagd hoe het zat. Zijn antwoord was dat er een verbitterde wensmoeder rondliep die hij had afgewezen. Dat ze psychisch niet in orde was en hem zwartmaakte uit wraak. 

Ik accepteerde zijn verklaring, maar toch bleef het knagen. Wilde ik verder met hem in zee, of niet? Ik ben toen met heel veel met andere moeders gaan praten die een kind van een donor hadden en heb gevraagd wat zij in mijn situatie zouden doen. Wat als het wel zo was dat hij veel meer kinderen zou hebben? Aan de andere kant dacht ik: Als ik een andere donor ga zoeken, kan die óók liegen. Ik weet dat veel mensen me zullen veroordelen, maar ik wilde niet dat mijn dochter alleen zou opgroeien. Daarom heb ik de keuze gemaakt om toch door te gaan met de inseminatie. Het gaat mij er ook niet om wat mensen van mij denken, ik wil alleen mijn verhaal delen omdat ik nieuwe wensmoeders deze situatie wil besparen. Ik had al een kind van deze donor, maar moeders die nog geen kind hebben, en dus nog alles hebben openliggen, moet dit bespaard blijven. Als hij eerlijk was geweest had elke moeder de oprechte keuze kunnen hebben om met hem in zee te gaan. Nu niet. Nog steeds denk ik, wetende wat ik nu weet, dat ik weer dezelfde keuze zou maken. Nu zitten mijn kinderen tenminste allebei in dezelfde situatie, zodat er later geen jaloezie of rancune tussen hen kan ontstaan. 

Uiteindelijk viel Jonathan door de mand. Ik wist dat hij uit Duitsland moest terugkomen voor de tweede inseminatie, die op een woensdag zou plaatsvinden. En toen zag ik een post van een andere wensmoeder op Facebook: haar donor zou ook woensdag uit Duitsland komen…

Toen Jonathan bij me kwam, heb ik hem hiermee geconfronteerd. En toen gaf hij toe: in plaats van de ‘stuk of acht’ kinderen waarover  hij me had verteld, waren er 175, waarvan 102 via een kliniek..Het maximun aantal dat een donor mag verwekken was maximaal 25, maar dit is in 2019  aangepast naar maximaal 12. Maar nog steeds is er geen toezicht op privedonatie.

Ik was in shock. ‘Waarom lieg je hierover?’ vroeg ik. Zijn antwoord klonk glashard: ‘Wat denk je zelf? Anders kiest niemand voor mij als donor.’  De situatie werd op dat moment echt gespannen. Ik twijfelde heel erg of ik er nog wel mee door moest gaan., maar hij zei: ‘Als ik het niet doe, doet niemand het. Dan krijg je nooit een tweede. Wees blij dat ik bereid ben je te helpen.’

Ik probeerde nog met hem te praten over het hoe en waarom hij had gelogen, maar er ontstond echt frictie. Jonathan dreigde dat hij weg zou lopen en geen contact meer zou willen als ik erover door zou gaan, en zei: ‘Wat is er nu erger? Dat een kind opgroeit met honderd broertjes en zusjes, of zonder vader?’

Ik heb me later wel afgevraagd waarom hij zoveel druk zette zodat ik er alsnog mee door zou gaan. Door alle verhalen die ik heb gehoord van andere moeders die hem als donor hebben kwam ik erachter dat hij steeds verschillende verhalen vertelde, en als hij tegen de lamp liep, schoof hij de schuld af. De moeders hadden maar beter research moeten doen. Hierdoor denk ik zelf inmiddels echt dat hij narcistisch is en het hem een goed gevoel geeft zijn genen zo breed mogelijk te verspreiden. Zelf schuift hij heel makkelijk de schuld in de schoenen van de moeders. Maar hoe kan je er nu achter komen dat iemand zoveel kinderen heeft rondlopen, als diegene zich op allerlei verschillende sites onder verschillende namen aanbiedt? Er staan geen foto’s van de donor op die sites, en die zouden er wel moeten zijn! Desnoods via een besloten systeem. Dat is echt essentieel om het welzijn van de kinderen te waarborgen. 

De tweede inseminatie was veel ongemakkelijker en plastischer dan de eerste keer. Destijds hadden we gezellig gekletst, nu zwegen we. Direct erna ging Jonathan de deur uit. En weer was ik direct zwanger. Ik was blij, vooral omdat ik niet nog een keer contact hoefde te hebben. Het enige wat ik heb gedeeld was dat ik positief had getest, maar van zijn kant kwamen er geen vragen meer en ik heb zelf ook niets meer laten horen.  Pas toen ik 8.5 maand zwanger was, kreeg ik ineens een berichtje: ‘Het is bijna zover!’ schreef hij. Alsof er niets aan de hand was. Ik heb niet gereageerd, ik was toen eigenlijk al helemaal klaar met hem, want via via was ik ondertussen op een besloten Facebooksite gekomen. ‘Donorkind 102’. 

Die ‘102’ staat voor het aantal kinderen dat via hem, via klinieken geboren zijn. Buiten de kliniek, dus door zelfinseminatie, heeft hij er nog zo’n 250. Dat ontdekte ik door die Facebookgroep.Toen ik me daar aanmeldde ging er een spreekwoordelijke beerput open. Er stonden heel veel foto’s van kindjes, met allemaal dezelfde gezichtjes.  De neusjes, de mond, de lach…..sprekend Jonathan. Ik was woest, het was nog erger dan hij na heel veel aandringen had toegegeven. En ik heb hem daarna ook een berichtje gestuurd en gezegd dat ik er werk van zou maken zodat andere moeders dit leed bespaard zou blijven. 

Ondertussen komen er echter nog steeds nieuwe moeders bij, en biedt hij zichzelf aan onder nieuwe valse namen. Uiteindelijk werd ik benaderd door een andere man die zich als donor had aangeboden op de site ‘verlangennaareenkind’. Hij vertelde me dat hij had ontdekt deze site, onder een andere naam, gerund wordt door Jonathan zelf, en dat Jonathan hem had bedreigd als hij dit openbaar zou maken.  We vermoeden sterk dat hij de andere donorprofielen op inactief geeft gezet, zodat hij als enige naar voren komt, en zo zijn er nog een aantal andere sites waarop hij dit doet. En dit is nog maar het topje van de ijsberg. Op Facebook is hij ook actief, en daar verkoopt hij zichzelf in andere landen. Voornamelijk in Italië en Duitsland is hij heel actief onder de naam ‘Thån Dônå’, ‘Constantin’, en in Denemarken onder de naam ‘Ruud’. Hij gebruikt daarvoor zelfs foto’s van zijn donorkinderen, zonder toestemming te hebben gekregen van de moeders, en schendt dus de privacy van minderjarige kinderen. Ik weet inmiddels ook dat hij kinderen heeft in Australië, Servië, Oekraïne, Polen, Hongarije, Zwitserland, Roemenië, Denemarken, Zweden, Mexico, Canada en de Verenigde Staten. Hij doet het voorkomen alsof hij de wereld overmoet voor zijn werk, maar de noodzaak daarvan ontgaat me. Hij doet zaken in Bitcoin, dat is digitale handel…Naar mijn idee, en ook naar dat van andere moeders met wie ik heb gesproken, is dat gewoon een smoes, en heeft hij van ‘doneren’ zijn werk gemaakt. Hij vraagt inmiddels driehonderd euro. Als hij wekelijks een aantal moeders ‘helpt’ , loopt dat bedrag snel op. Wettelijk mag er maar maximaal vijftig euro voor een donatie gerekend worden, maar ook daar is geen controle op, omdat moeders cash betalen…Zelf vindt hij nog steeds dat hij mij en alle andere moeders geholpen heeft. Natuurlijk ben ik eeuwig dankbaar voor mijn kinderen, maar niet voor de manier waarop alles is gegaan. 

Ik zie geen contact meer voor me met hun donorvader, maar hopelijk hebben ze later wel steun aan hun halfbroertjes en zusjes. Maar dan nog, hoe ga je ze hierin begeleiden? Ze zijn nu nog jong, en vragen er nog niet echt naar. De enige keer dat het ter sprake kwam was toen iemand aan mijn dochter vroeg hoe haar papa heette. Ik heb haar toen verteld dat zij geen papa heeft, maar een donor: een meneer die mij heeft geholpen zwanger te worden. Ik wil absoluut open en eerlijk zijn, maar wel op het niveau dat ze aankunnen, dus stukje bij beetje. 

Er zijn nu al dik 244 halfbroers en zusjes gevonden, in Nederland en daarbuiten. Allemaal kinderen die niet zomaar verliefd kunnen worden op iemand. Jonathan denkt er zelf overigens heel simpel over: Kinderen kunnen bij hem gewoon toch navraag doen over wie waar woont?  En hij zegt dat hij in de gaten houdt waar ‘zijn’ kinderen verspreid zijn en in welke leeftijdscategorie ze zijn. Toch zijn er inmiddels al twee situaties bekend van kinderen die ongemerkt bij elkaar op de opvang bleken te zitten. Maar als je hem daarmee confronteert, wuift hij het weg: ‘Dan weten ze het toch al?’ Hij ziet het probleem niet wanneer ze ouder worden, uitgaan in dezelfde omgeving en op die manier ongemerkt incest plegen.  Alsof je bij een eerste date direct zegt dat je een donorkind bent! 

Samen met een groot aantal andere moeders hebben we nu een groep opgericht genaamd ‘Moms on a mission.’ Samen maken we ons er hard voor dat er juridische consequenties op dit soort gedrag komen te staan. Niet om Jonathan persoonlijk een hak te zetten, maar omdat er meer duidelijkheid en transparantie over deze situatie moet komen. Dit is gewoon een schending van de basisrechten van een kind en veel moeders voelen zich op een bepaalde, psychologische manier ‘aangerand’. Daarom zijn we hard bezig om hier wetgeving voor te krijgen, want de wet zegt nu nog steeds dat dit niet strafbaar is en dat alles op vertrouwen neerkomt. Alleen, dat vertrouwen wordt dus enorm geschaadt. Daarom moet er een aantekening komen achter de de naam van mannen die dit doen. Zodat bij alle klinieken over de hele wereld de rode vlag gaat wapperen als iemand als Jonathan zich meldt.’

Na de lancering van de Netflix-documentaire over de Nederlandse massaspermadonor stromen de meldingen van bezorgde ouders uit verschillende Europese landen binnen. Meldingen vanuit Europa

Voor meer informatie omtrent de wet donorgegevens zie: https://fiom.nl/kenniscollectie/kid-dna/wet-regelgeving 

’Reactie Jonathan:

‘Het valt te begrijpen dat iemand schrikt en wellicht boos is omdat ik meer kinderen heb verwekt dan ik aanvankelijk heb beweerd. Dat ik niet eerlijk ben geweest tegenover wensouders valt natuurlijk niet goed te praten. Daar neem ik ook zeker mijn verantwoordelijkheid voor, en ook ik vind zelf dat ik best wel doorsloeg in mijn enthousiasme om te willen helpen. Inmiddels zijn we echter vier jaar verder, en ik krijg ook een hoop berichten van ouders dat ze blij zijn met en dankbaar zijn voor hun kind. 

Verder ben ik door meerdere psychologen onderzocht toen ik mij aanmeldde voor de klinieken. Geen van hen heeft mij op psychische gronden afgekeurd of als narcist bestempeld. Ik heb nooit een donor bedreigd en hiervoor is ook nooit aangifte gedaan. Hier is ook geen enkel bewijs van. 

Ik heb geen donoren ‘uitgesloten.’ ik was aangesloten bij site`s als onewish en gaybyboom en de Duitse varianten daarvan, hier is gewoon een moderator aan het werk, niet ikzelf. 

Er zijn ook nooit klachten bij deze moderators over mij binnen gekomen, behalve dan dat ik meer kinderen heb dan ik zei.’

Ik wens graag anoniem te blijven. Ik heb nooit toestemming verleend aan de NY times of de VK om mijn naam te gebruiken en ik verleen ook aan u geen toestemming aan uw stuk.

Ik wil wel mijn wederhoor geven op het interview met Vera, misschien is het interessant voor het stuk dat jullie ook wat meer weten over haar, maar ik wil graag dat mijn naam niet genoemd wordt in het artikel en ook geen afbeeldingen. Niet zozeer om mijzelf maar vooral voor alle tientallen ouders die zich distantiëren van Vera en haar club, en voor hun kinderen.  Ik wil graag dat alle kinderen gewoon opgroeien, ik heb nl ook wel de indruk dat de NY times een agenda van  verborgen homofobie heeft (er gaan al stemmen op om donorschap volledig te verbieden…niet zo leuk voor alle homo-ouders en hun toch al kwetsbare situatie).  Afijn, ik reageer graag op het interview met Vera en hoop dat er dit keer ook wat met mijn reactie gedaan wordt (de Volkskrant had van mijn 5 pagina`s reactie slechts 4 regels gebruikt). Vera weet inmiddels al 4 jaar dat er meer kinderen zijn dan ik heb gezegd, maar na 4 jaar is ze nog steeds dagelijks obsessief met dit onderwerp bezig, waarom?  Het valt te begrijpen dat iemand schrikt en wellicht boos is, maar we zijn 4 jaar verder en in elk artikel komt Vera aan het woord. Waarom schrijven, op een enkeling na, de rest van alle ouders mij dat ze niet boos zijn, maar juist blij en dankbaar zijn met hun kind.  Waarom moet Vera dan zo doordraven? Voor wie doet ze dit?

Mijn verklaring is dat ze gekwetst is en een beetje verliefd op mij was, zo stuurde ze mij destijds ongevraagd pikante foto`s en schreef ze in het Italiaans lieve woordjes naar mij, stuurde ze romantische liedjes van Bon Jovi. 

Dat vond ik niet erg, ik begrijp dat er voor een moeder veel emoties loskomen als haar grootste wens in vervulling gaat, maar ik ben er verder nooit echt heel erg op in gegaan, ik kon leuk met haar praten en ze deed destijds ook erg haar best om gezellig te doen. 

Ze vertelde mij ook dat ze een rugzakje had uit haar verleden, ik heb haar gezegd dat ik niet precies hoefde te weten wat het was, die mail heb ik bewust niet gelezen…het leek mij hierdoor wel extra fijn om haar leven wat zonniger te kunnen maken, dat ze gelukkig kon worden met een eigen gezin, daar hielp ik haar graag mee en ze toonde destijds ook veel dankbaarheid, maar ik denk dat die gekwetstheid haar nu helemaal in beslag neemt, ze is 24-7 met deze gekwetstheid bezig en ik vrees ook dat het niet zo positief zal zijn voor het welzijn voor haarzelf en haar kinderen, al die negatieve energie. Ik vind dit erg vervelend om te zien, niet zozeer voor mij, want ik ben na 14 jaar donor inmiddels wel een beetje gehard, maar voor haar eigen kinderen en al die andere ouders en kinderen die worden meegezogen in haar negativiteit.

Dat ik niet eerlijk ben geweest tegenover wensouders valt natuurlijk niet goed te praten, daar draag ik zeker mijn schuld voor, en ook ik vind zelf dat ik best wel doorsloeg in mijn enthousiasme om te helpen. Maar, de realiteit blijft wel dat er veel te weinig mannen die de moed hebben om hun veilige leventje te riskeren en om wat te doen voor hun naasten.’’

Dit verhaal verscheen in 2021 in Flair. Om de privacy van de moeder en haar kinderen te beschermen, zijn hun namen aangepast.

documentairedonordonorkindEvaJacobJinekJonathanMeijerNetflix