Hoe je een zwangerschap kunt faken en ermee weg komen

Stella:

‘Hoe bizar het ook klinkt, ik ben lang niet de enige vrouw die op dit idee is gekomen. Ik heb veelvuldig gegoogeld en er bestaat zelfs een website om vrouwen te helpen een zwangerschap te faken. Via www.fakeababy.com kun je niet alleen nep-echo’s en valse DNA testen aanschaffen, maar ook siliconen voorbindbuiken in verschillende stadia van de zogenaamde zwangerschap, en zelfs bijbehorende ‘zwangere borsten’ om je BH mee op te vullen.

Zover ging ik natuurlijk niet, dat had Jeroen direct gemerkt. En zo lang was ik ook niet schijnzwanger. Toch hielp die site me. Al was het alleen maar om voor mezelf goed te praten wat ik aan het doen was. Er waren blijkbaar meer vrouwen zoals ik. En die gingen nog wel een stapje verder ook.

Sommigen waren echt ziek. Ik stuitte zelfs op een krantenbericht over een vrouw in Amerika die haar eigen chihuahua had vermoord. Het bloed en de ingewanden van het arme beestje gooide ze vervolgens in de wc, alleen maar om een miskraam te kunnen simuleren. Zoiets is natuurlijk ronduit gestoord en zou ik nooit in mijn hoofd halen.

Het enige wat ik deed, was de boel een beetje opporren. Uiteindelijk zou Jeroen me toch wel gevraagd hebben om met hem te trouwen. Hij had alleen even een duwtje nodig.

Mijn drie jaar jongere zusje Karlijn is me al haar hele leven met alles een stap voor. Ze studeerde als eerste af, terwijl ik nog aan mijn tweede mislukte studie bezig was. Zij werkte al lang en breed als accountant en kocht een poepsjiek appartement, terwijl ik nog een in sociaal huurflatje op drie hoog achter zat, en me elke dag naar mijn nietszeggende uitzendbaantje als receptioniste sleepte.

Het enige waar ik mijn zusje mee ‘versloeg’, was met het vinden van een man. Ikzelf ben klein en ietwat mollig. ‘Propje’ noemde Karlijn me vroeger op zo’n smalend toontje, als we zo’n typische zussenruzie hadden. En ik kon haar nergens op terugpakken, want ook qua uiterlijk is ze me de baas. Karlijn zou zo een zusje van een jonge Sylvie Meis kunnen zijn. Het enige wat we gemeen hebben, is onze geringe lengte.

Ze versleet het ene vriendje na het ander, maar serieus werd het nooit. Mijn ouders hebben regelmatig met een wanhopige, gedumpte jongen op de bank gezeten, terwijl Karlijn alweer met de volgende op date was.

‘Ik benijd je’ zei ze regelmatig. ‘Jij hebt tenminste de ware al gevonden.’ Stiekem genoot ik daarvan. Dit was tenminste een ding, waarmee ik het van haar ‘won.’ Hoe kinderachtig dat ook mag klinken.

Jeroen was alles wat ik me ooit had kunnen wensen: knap, slim, een enorm gevoel voor humor en een goede baan. En hij wilde mij. Mij! Vroeger waren vriendjes me wel eens op slag vergeten zodra ze Karlijn in het vizier hadden, maar Jeroen was niet onder de indruk.

‘Natuurlijk is je zus knap’ zei hij nuchter als ik weer eens een onzekere bui had ‘Maar ze is niet mijn type. Jij bent mijn type.’ Vervolgens pakte hij me altijd stevig vast, om zijn woorden kracht bij te zetten.

Deal

Het duurde even, maar hij wist me te overtuigen. Toch kon ik nauwelijks wachten om de ‘deal te sealen’: ik verlangde naar een aanzoek. Het klinkt ouderwets, maar ik droomde ervan om Jeroen ‘mijn man’ te kunnen noemen en onze liefde vast te leggen met een groot feest, ten overstaan van iedereen. Helaas dacht Jeroen er anders over. Hij heeft veel kwaliteiten, maar romantisch kun je hem niet noemen.

‘Ik zie nu de meerwaarde er niet van in. Als we ooit kinderen krijgen lijkt me dat een mooi moment. Dan is meteen al die administratieve rompslomp geregeld’ zei hij altijd, als ik het onderwerp ‘trouwen’ aanroerde.

Een half jaar geleden kwam Karlijn kwam van vakantie. Op gelukzalige toon vertelde dat ze de man van haar leven had ontmoet. ‘En hij woont op nog geen tien kilometer afstand! Dat geloof je toch niet?  Dat ik helemaal naar Rome moest om hem te ontmoeten?’

Ik vond het leuk voor haar, want inderdaad: Jochem was een leuke vent. Maar een half jaar later werd dat wat minder. Om eerlijk te zijn: mijn haren gingen overeind staan toen ze me tijdens een lunch vertelde dat ze gingen trouwen. ‘Maar jullie kennen elkaar nog zo kort?’ stamelde ik. ‘Ja, maar we voelen gewoon allebei dat het goed zit. En dat willen we bezegelen!’ zei Karlijn met een onuitstaanbare lach.

Ik barstte bijna uit elkaar van frustratie. Jeroen en ik waren al vijf jaar samen! Het klinkt stom, maar ik vond gewoon dat ik als eerste aan de beurt was om te trouwen.

Het voelde alsof Karlijn me aan de verkeerde kant inhaalde. Ik baalde als een stekker. Het lukte me nog net om mijn zus te feliciteren, maar mijn hersens kraakten. Die avond kreeg ik een inval: wat als ik nu eens zou doen alsof ik zwanger was? Ik verwierp het idee direct. Zoiets kon ik niet maken. Toch?

Toch bleef het idee door mijn hoofd spoken. Elke keer als ik Karlijn’s irritante verhalen voorgeschoteld kreeg, over Jochem’s romantische aanzoek, de jurk die ze wilde en welke bloemen er in haar bruidsboeket moesten. Voor ik het wist zat ik te googelen naar vals positieve testen. Op YouTube zag ik dat je met behulp van Cola een positieve uitslag kon faken.

Een kwartier later stond ik ik bij de drogist. Gewoon, lollig om uit te proberen, hield ik mezelf voor. Maar het werkte. Ik weet nog steeds niet zeker of ik mijn plannetje had doorgezet als Jeroen de test niet had gevonden. Die had ik met mijn stomme hoofd namelijk gewoon in de keuken laten liggen. Of misschien deed ik dat onbewust wel expres, om het ‘aan het lot over te laten’. Klinkt poëtisch, toch?

Sprakeloos hield hij het ding in de lucht en zwaaide ermee naar de woonkamer, waar ik op de bank televisie zat te kijken. Toen ik hem uit mijn ooghoeken zag zwaaien en vervolgens zag wat hij in zijn hand had, schrok ik me rot.

Nu kon ik niet meer terug.

‘Ben je… zwanger!?’ vroeg Jeroen, toen hij weer lucht kon happen. Nog voor ik antwoord kon geven, had hij me opgetild en zwierde me in de rondte. ‘Eh…ja’ stotterde ik. ‘Ik ben blijkbaar de pil een keer vergeten en ik was over tijd. Ik weet het zelf nog maar net. Ik wist niet zo goed hoe ik het je moest vertellen…’

‘Ben je gek?’ riep Jeroen uitbundig ‘Ik vind het fantastisch!’ ‘Maar we zouden toch pas over een jaar of twee aan kinderen gaan denken?’ sputterde ik semi-onschuldig.

‘Ja. Nou. Ja. Kinderen overkomen je soms gewoon. En we wilden ze toch al, dus waarom niet nu?’

Schuldig

Ik voelde me waanzinnig schuldig, maar ik was ook blij dat Jeroen zo positief reageerde. Het was weer een extra bevestiging dat hij van me hield.

‘Dus……nu gaan we ook trouwen?’ vroeg ik, terwijl ik met mijn wimpers wapperde.

‘Natuurlijk schatje, dat hebben we toch zo afgesproken.’ Jeroen keek me diep aan met zijn trouwe hondenogen en gaf me een kus.

Ik wist natuurlijk dat ik dit nooit lang vol kon houden. Na drie maanden zou er sowieso een echo moeten komen, en ik was toch echt niet van plan om bij een echo bureau in te breken en er eentje te stelen.

Ik zei Jeroen dat ik ons ‘babynieuws’ stil wilde houden tot de kritieke drie maanden voorbij waren. Maar wat ik niet stil hield, was de geplande bruiloft. Integendeel: ik wist niet hoe snel ik Karlijn moest bellen om te vertellen dat Jeroen me had gevraagd.

‘Wat gaaf!’ riep ze direct. Ik voelde een steek in mijn maag: ze gunde mij alles, en ik gunde het haar niet eens om als eerste te trouwen. Ik was zelfs zo jaloers op mijn eigen zusje dat ik bereid was een inktzwarte leugen tegen mijn geliefde te vertellen. Ik hield mezelf maar voor dat het voor een goed doel was. Ik hoopte zelfs vurig dat ik echt zwanger zou worden, zodat mijn leugen nooit zou uitkomen. ‘Zo, die zwangerschapshormonen doen wonderen met je libido zeg!’ merkte Jeroen op nadat ik hem weer eens midden op de dag de slaapkamer in had gesleurd. Ik liet het maar zo.

Zelfs de ochtendmisselijkheid wist ik prima na te bootsen. Of misschien was het gewoon mijn eigen gezicht in de spiegel dat me misselijk maakte.

Drie weken later hield ik het niet meer vol. Ik was een bonk zenuwen door de situatie waar ik mezelf in had gemanoeuvreerd. En, ik werd ongesteld. Ondanks dat ik hoopte echt zwanger te zijn. Ik barstte in huilen uit in de badkamer. Jeroen hoorde me huilen en kwam direct kijken wat er aan de hand was. ‘Ik…ik ben het kindje verloren!’ snikte ik. Jeroen schrok zichtbaar en sloeg direct zijn armen om me heen. Samen stonden we daar. Allebei met tranen in onze ogen. Die van mij gedeeltelijk van opluchting, omdat ik geen toneel meer hoefde te spelen.

‘We gaan ons focussen op onze bruiloft, en dan proberen we het gewoon nog een keertje’ zei Jeroen lief. ‘Dus, je wilt nog steeds trouwen?’ vroeg ik, met een dun stemmetje.

‘Natuurlijk schatje, ik hou toch van je! En je hebt nu helemaal iets leuks nodig om je op te focussen.’

Ik kon niet anders dan het beamen.

De manier waarop ik Jeroen zover heb gekregen om nu al te gaan trouwen, verdient geen schoonheidsprijs. Maar ik heb besloten er niet meer over te piekeren. Dat doe ik liever over mijn trouwjurk en mijn bruidsboeket. Want die moeten natuurlijk niet onderdoen voor die van Karlijn. En daarna hoop ik echt snel zwanger te raken. Pas dan kan ik deze morele misstap voorgoed begraven.’

Image by Alexas_Fotos from Pixabay