Sophie (29): ‘Mijn mond werd droog. Ik staarde naar het vriendschapsverzoek op mijn facebookpagina. Mijn hart bonsde bijna uit mijn borstkas. De lippen die me vanaf mijn computerscherm toelachten zou ik uit duizenden herkennen. Mijn wangen werden warm bij de gedachte waar die lippen allemaal geweest waren. Marcel. ‘The one that got away’. Het was acht jaar geleden dat hij me zonder enige uitleg aan de kant had gezet. Me zomaar had ingewisseld, voor een of andere hoogblonde sportschooltrut.’
Het kwam als een totale donderslag. Ik was op slag verkocht toen ik Marcel ontmoette en in mijn optiek waren we na dik anderhalf jaar samen nog steeds stapelverliefd. Ik zag het plaatje al voor me: we zouden gaan een huisje kopen, een paar mooie reizen maken – we droomden van een trektocht door Australië en Nieuw Zeeland – en daarna settelen en een prachtig kind krijgen. Of twee. Maar plotseling was het over: Onze relatie benauwde hem, zei hij. Hij had het zelfs zo ‘benauwd’ dat hij een paar dagen later alweer werd gesignaleerd met een ander….
Inwendig ging ik kapot, maar mijn trots weerhield me ervan om me jankend aan zijn been vast te ketenen. Hoewel ik niet kan zeggen dat dat niet serieus in me opkwam. Nadat Marcel me had gedumpt had ik wekenlang als een verfrommeld, emotioneel wrak in fleece-outfit op mijn studentikoze slaapbank doorgebracht, omringd door papieren zakdoekjes en asbakken met half opgerookte sigaretten.
Ik was idolaat van die man geweest. Zijn sterke, gespierde armen. Zijn felblauwe ogen. Zijn lange lijf waardoor ik me altijd zo beschermd had gevoeld. Maar beschermd was ik uiteindelijk helemaal niet. Marcel trapte keihard op mijn hart toen hij op me uitgekeken was. Toen ik uiteindelijk was opgekrabbeld ging ik voor een heel ander type. Ik wilde nooit meer de pijn en onzekerheid voelen die Marcel me had bezorgd. Uit pure zelfbescherming besloot ik vanaf dat moment alleen nog maar te gaan voor een man die gekker was op mij dan ik op hem. En die vond ik uiteindelijk, na een stel niet noemenswaardige flirts.
Floris was een schat, en hij aanbad de grond waarop ik liep. Wat ouder dan ik, serieus, een eigen bedrijf…hij was precies wat ik nodig had: Rust en stabiliteit. En ik was wat hij zocht: een knappe, jonge ‘trophy wife’ die zijn vrienden en zakenrelaties weet te entertainen, en een beetje voor hem zorgt. Dat doe ik graag. ik ben niet zo’n carrière tijger. Ik heb een prima leventje, je zult mij niet horen klagen. Het is waar dat ik Floris heb uitgezocht op andere kwaliteiten dan zijn sexappeal, maar wat mij betreft voldoet hij prima. Maar echt verliefd? Als ik heel eerlijk ben: Dat ben ik nooit op hem geweest. Eigenlijk ben ik na Marcel sowieso nooit meer echt verliefd geweest. Maar ik wil niet zielig klinken: Ik wilde zekerheid, een comfortabel leven, en dat is precies wat Floris mij geeft.
Voor ik het wist had mijn lichaam de beslissing al voor me gemaakt: mijn vinger klikte op het vakje ‘accepteren’. Direct erna popte het chatschermpje op mijn Facebook pagina omhoog. ‘Dat is lang geleden..’ typte Marcel. ‘Hoe is het met je?’ Ondanks dat ik hem nog steeds een klootzak vond, antwoordde ik direct. Ik denk dat ik hem wilde laten merken hoe goed het met me ging, ondanks de manier waarop hij onze relatie had beëindigd. Ik reageerde een beetje bitchy en arrogant, maar al snel verdween mijn wrok naar de achtergrond. Ik had nooit lang boos op hem kunnen blijven….Het voelde zo vertrouwd, en hij maakte me aan het lachen, net zoals vroeger. Voor ik het wist zaten we honderduit te chatten en hadden we zelfs telefoonnummers uitgewisseld.
Na een uur of anderhalf zei ik dat ik ging slapen. In bed raasden er honderd gedachten door mijn hoofd, maar tegelijkertijd rationaliseerde ik het hele gebeuren: Marcel was gewoon nieuwsgierig geweest, zoals mensen nu eenmaal zijn naar hun exen. Iedereen zoekt wel eens op social media naar hun vroegere verkering, toch? Het had verder niets te betekenen. Ik zuchtte en kroop tegen het vertrouwde, warme lichaam van Floris aan, die net terug was van een zaken etentje. Hij sloeg zijn arm om me heen en kroelde door mijn haar. Hier hoorde ik thuis. Toch sliep ik die nacht onrustig.
Een paar dagen later ontving ik een app berichtje. Marcel. ‘Zin in koffie?’ schreef hij. Ik aarzelde. ‘Een kop koffie kan geen kwaad..’ maakte ik mezelf wijs. Daarbij verveelde ik me, want Floris was op een heisessie met zijn personeel en mijn moeder was op vakantie met een vriendin. ‘Waarom niet?’ replyde ik een beetje afstandelijk. Ik gaf Marcel mijn adres en ging toch maar even snel naar boven om mijn spijkerbroek te verwisselen voor mijn nieuwe zwarte wikkeljurkje. Dat mijn uitnodiging een foute beslissing was, merkte ik direct toen ik Marcel met grote passen over het tuinpad aan zag komen. Hij zag er ontzettend lekker uit. Al mijn oude gevoelens kwamen naar boven, alsof het pas gisteren was dat ik hem voor het laatst had gezien. Hij was dan ook niets veranderd. Nou ja, misschien een wat doorleefdere kop, maar die lachrimpeltjes maakte hem alleen maar aantrekkelijker.
‘Je ziet er prachtig uit’ zei Marcel, terwijl hij me op mijn wang kuste. Ik mompelde iets in de trant van ‘Jij ook’ en loodste hem de keuken in. Met trillende handen maakte ik twee cappucino’s. Marcel vertelde dat hij tegenwoordig als gymleraar werkte op een school in de buurt. Vervolgens vroeg hij hoe het met mij was. ‘Goed’ zei ik. Het is misschien heel kinderachtig, maar ik schepte er een soort genoegen in om te vertellen dat ik trouwplannen had. En ik genoot van zijn bewonderde blikken op ons mooie grote huis. En op mij. Misschien was het ook wel een stukje zelfbescherming, dat ik direct vertelde dat ik snel zou gaan trouwen.
‘Dus ik heb het voorgoed verpest’ zei Marcel met die sexy schuine lach die me altijd had doen smelten. Hij liep naar me toe en pakte me even vast. ‘Sukkel die ik ben’. Hij keek me aan met pretlichtjes in zijn ogen. Ik slikte. Een vrienschappelijke knuffel, meer was het niet. Maar het was genoeg om me een wee gevoel in mijn buik te bezorgen. Gelukkig belde mijn buurvrouw aan zodat ik een excuus had om weg te lopen. Al was het nooit ver genoeg, dacht ik.
Ik werkte Marcel snel het huis uit en reageerde vanaf toen maar heel summier op zijn berichtjes, maar na een paar weken begon het weer te kriebelen; hij bleef me maar appen. Ik was druk bezig met de voorbereidingen van mijn bruiloft, maar tegelijkertijd kreeg ik ook last van mijn zenuwen. Dit werd wel heel definitief. Ik had volmondig ja gezegd op Floris’ aanzoek, maar als ik eerlijk ben: na dat romantische moment en de prachtige ring die hij aan mijn vinger schoof hadden we de saaiste sex gehad die je je maar kun voorstellen.
Ik begon weer met Marcel te appen, maar ik waakte er wel voor om met hem af te spreken. Waar het heen ging wist ik niet, maar ik zou het niet uit de hand laten lopen. Althans, dat maakte ik mezelf wijs. En dat gebeurde ook niet. Een hele tijd lang niet, ook niet toen hij begon over de reden waarom hij destijds zo abrupt een punt achter onze relatie had gezet. Hij was nog een kind destijds, zei hij. Besefte niet dat hij goud in handen had. Hij had spijt als haren op zijn hoofd en nu hij me weer had gezien besefte hij pas echt wat hij had laten lopen. Hij ging steeds verder; vroeg of ik nog wist hoe waanzinnig onze sex altijd was. ‘Weet je nog, die keer in het bos toen we aan het joggen waren? Je was zo sexy in je korte hardlooprokje dat ik je ter plekke tegen die boom nam..” Ik reageerde er niet op, maar hij raakte een gevoelig punt. Zoals met hem was het inderdaad nooit meer geweest. Toch liet ik me niet kennen. Tot op de avond voor mijn trouwdag.
Omdat Floris en ik op Curacao zouden trouwen en alleen onze familie daar aanwezig zou zijn hielden we twee dagen voor de bruiloft een groot feest. Al onze vrienden waren er, het was een geweldige avond. We hadden een zaaltje afgehuurd, een band geboekt…iedereen had het enorm naar zijn zin. Het werd later en later. Floris zat aan een van de grote tafels met zijn jaarclub, een fles Bourbon ging voortdurend rond. Ze waren allemaal dronken. Mijn telefoon trilde. Marcel. Hij appte me of ik het naar mijn zin had.
Overmoedig zei ik dat het een geweldige avond was en dat hij ook wel een drankje kon komen doen. Ik kreeg geen antwoord meer en was onze app conversatie eigenlijk al vergeten toen ik een kwartier later naar het toilet ging. In de gang botste ik tegen Marcel aan. Hij lachte naar me, liet zijn blik over me heen glijden en omhelsde me terwijl hij me feliciteerde. Maar in plaats van me los te laten drukte hij me nog wat dichter tegen zich aan. Het wond me op. En hem ook, voelde ik. Hij likte langzaam langs mijn nek.
De rest is een grote blur. Ik herinner me flitsen van ons op het damestoilet. Marcel die onder mijn cocktailjurkje graaide en mijn slipje haastig opzij schoof. Ik die zijn riem losmaakte en zijn rits naar beneden trok. ‘De beste sex is verboden sex’ schoot door mijn hoofd. Het duurde niet lang. Sneller dan het licht was het voorbij. Marcel trok zijn broek omhoog, grijnsde naar me, kuste me nog een keer en vertrok. Ik bleef in het toilet en fatsoeneerde mezelf zo goed en zo kwaad als het kon. Ik denk dat het hele gebeuren niet meer dan tien minuten in beslag had genomen. Daarna liep ik naar Floris. Hij had niet eens gemerkt dat ik weg was.
Floris trok me op zijn schoot en knikte naar een vriendin van zijn broer die uitgebreid aan het zoenen was met een jongen van de catering. ‘Gooi een hoop alcohol en wat emoties bij elkaar en er is altijd wel iemand die sex gaat hebben’, lachte hij terwijl hij me dichter tegen zich aantrok. Ik lachte mee als een boerin met kiespijn, bang dat Floris van mijn gezicht kon aflezen wat ik had uitgespookt. Maar dat was alleen mijn schuldgevoel wat opspeelde, want hij had niets in de gaten. Helemaal niets.
Die avond viel Floris gelukkig als een blok in slaap. Ik lag zwijgend naar hem te kijken. Het klinkt misschien ongeloofwaardig na dit hele verhaal, maar op dat moment realiseerde ik me pas echt dat ik van hem houd. Goed, misschien is het niet die allesverterende liefde waar je over leest in boeken, en misschien voel ik niet zoveel passie voor hem als dat ik voor Marcel deed, maar toch. Het is liefde. Ik wilde met Floris trouwen, daar twijfelde ik geen moment aan.
Terwijl ik naar zijn zachte gesnurk luisterde lichtte het schermpje van mijn iPhone even op in het donker. ‘Nog net zo lekker als vroeger…M’. Ik scrollde naar het toetsenbord om te antwoorden, maar ik bedacht me. In plaats daarvan ging ik naar mijn adresboek en wiste Marcel uit mijn telefoon, en uit mijn leven. Hij was mijn verleden. Misschien een veel recenter verleden dan dat Floris wist, maar ik zou ervoor zorgen dat hij daar zou nooit achter zou komen. Floris was mijn toekomst, die ging ik niet op het spel zetten door op te biechten dat ik nog wat losse eindjes had afgewikkeld. Ik denk dan Marcel me gewoon wilde omdat hij me niet meer kon hebben. Maar ook al was ik in de verleiding gekomen; ik zou me nooit meer veilig bij hem kunnen voelen. Ik vertrouwde mezelf niet eens bij hem, mijn intuïtie had me de eerste keer ook bedrogen. Toen dacht ik dat niets ons uit elkaar zou kunnen halen, en kijk wat er gebeurde.
De volgende dag waren we druk met pakken en de dag erop vlogen we naar onze trouwbestemming. Het verleden bleef waar het moest zijn. En mijn telefoon? Die belandde, heel jammer, zomaar in de Caribische zee. Stom. Gelukkig kocht Floris direct een nieuwe voor me.’
*Dit artikel verscheen eerder in VIVA