‘Als ik mijn mond hield en genoeg verdiende, sloeg hij me niet.’
Het aantal mensen dat in Nederland wordt vervolgd voor mensenhandel is in 2016 met een kwart gedaald. Experts denken echter dat er niet minder wordt gehandeld in mensen, maar het heeft geen prioriteit voor de politie meer.
Veel van de vrouwen die uit de gedwongen prostitutie komen zijn slachtoffer van jarenlange manipulaties en diepe trauma’s. Ze accepteren de oneerlijke en ongelijke afspraken en doen geen aangifte. Ook zijn ze regelmatig ‘gebrandmerkt’: ze hebben de naam van hun pooier ergens op hun lichaam staan.
Stichting Share Network (share-network.org) helpt slachtoffers van mensenhandel de psychologische ketens van hun slavernij te verbreken door hun lichamelijke littekens, tattoos of brandmerken door middel van een laserbehandeling te verwijderen of te bedekken door een ‘cover up’, zodat ze niet meer voortdurend aan hun verleden worden herinnerd. Ook zorgt de stichting dat deze vrouwen een mentor toegewezen krijgen die hen helpt het gewone leven op te pakken.
‘Cynthia’ (36) is een van die vrouwen.
‘Ik maakte een keer een opmerking over dat ik een tattoo wilde. Farid zei meteen: Dan neem mijn naam. Op dat moment vond ik het romantisch. Ik was twintig, ik hield van hem. Ik wilde laten zien dat ik zijn enige echte vrouw was. Ik zag het zelfs als een compliment: hij wilde dat ik zijn naam op mijn lichaam droeg. Dat is het gekke. Dat je pas achteraf inziet hoe je gemanipuleerd wordt. Totdat je jezelf helemaal kwijt bent.’
Ik heb wat je noemt een problematische jeugd gehad. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik vijf was, en mijn moeder liet me vaak alleen om naar de kroeg te gaan. Op mijn elfde ging ik om met mensen uit de gabberscene die een stuk ouder waren dan ik. Zij gebruikte allemaal drugs en dronken alcohol. Omdat ik niet voor hen wilde onderdoen begon ik er ook mee.
Ik kan me nog herinneren hoe ik op mijn twaalfde werd ontmaagd: dronken en onder de drugs, door een jongen van een jaar of twintig. Hij pakte eerst mij, en direct daarna mijn vriendin. Ik was nog niet eens ongesteld. Ergens in mijn achterhoofd wist ik wel dat zo’n eerste keer speciaal hoort te zijn maar de gevoelens die ik daarbij had, drukte ik weg.
Nu hoorde ik er tenminste bij. Iedereen deed het. En niemand zou me meer ‘dikkertje’ noemen, zoals ze voorheen hadden gedaan.
Hij sleurde me aan een riem om mijn nek de trap op
Ik denk wel eens dat het niet zo ver met me was gekomen als mijn vader nog had geleefd. Hij had al snel door dat ik met de verkeerde mensen omging, maar toen ik zeventien was overleed hij aan kanker. Kort daarop ben ik verkracht door mijn beste vriend.
Ik ging al een paar jaar met die jongen om, vertrouwde hem volledig. Er was nooit sprake van verliefdheid, we waren gewoon maatjes. Althans, dat dacht ik. Tot ik naakt op de vloer wakker werd, boven de discotheek waar hij woonde. Ik vroeg wat er was gebeurd, hij zei dat hij het niet wist. Toen ik thuis kwam schrok mijn moeder zich rot. Ik had overal blauwe plekken en ook mijn hals was helemaal blauw. Zelf had ik nog niet eens in de spiegel gekeken.
Mijn moeder bracht me naar het ziekenhuis. Door gesprekken die ze daar met me voerden kwam bij stukje en beetje terug wat er was gebeurd. Die jongen wilde seks met me en toen ik tegenstribbelde heeft hij me drugs toegediend, in elkaar geslagen en me daarna aan een riem om mijn nek de trap opgetrokken.
Na die verkrachting ging ik nog meer drugs gebruiken om mijn emoties weg te stoppen. Ik leerde een meisje kennen dat achter de ramen werkte en ik kreeg verkering met een vriend van haar. Ik was achttien toen mijn vriend zei: Zeg, je wilt toch ook graag geld verdienen? Waarom probeer jij het niet eens in de escort? Op dat moment zag ik seks al lang niet meer als iets speciaals, dus ik besloot het te proberen. Ik schreef me in bij een bureau in Almere en liet foto’s maken. Toen was het afwachten.
De eerste klant die ik had was een oudere man. Hij was op zich wel aardig, maar ik had geen idee wat ik moest doen. Ik zei dat ik niet durfde, dus we hebben eerst alleen gepraat. Tot ik voldoende op mijn gemak was om het te doen. Thuis zei ik hoeveel ik had verdiend: vijfhonderd gulden. ‘Goed zo.’ zei mijn vriend. ‘Morgen weer.’ In de douche moest ik huilen, maar de volgende dag ging ik toch weer. Escort deed ik trouwens maar een paar maanden. Ik begreep al snel dat ik veel meer kon verdienen achter de ramen, waar je je opbrengst niet hoeft te delen met een chauffeur.
Als ze met een gasmasker of eendenbek aankwamen, stuurde ik ze weg. Verder deed ik alles.
Ook die eerste keer vond ik weer doodeng. Stond ik daar, in mijn onderbroekje. In het begin verschool me ik heel vaak, maar op een gegeven moment went het. Junkies en viezerikken weigerde ik, maar verder probeerde ik alles, behalve rare dingen, zoals mannen die met gasmaskers en eendenbekken aankwamen. Daar trok ik de grens.
Mijn relatie ging uit en ik kwam in contact met een andere meisje dat in Arnhem achter het raam werkte. Via haar kon ik daar ook terecht. Omdat mijn ex me niet met rust liet, verdween ik met de noorderzon en nam een ander nummer. In Arnhem leerde ik Farid kennen. Hij was een klant. Een mooie jongen die een paar keer bij me was geweest. De kennis bij wie ik op dat moment in huis woonde zei: Hij is een pooier, maar ik wilde het niet geloven.
Farid had samen met een vriend van hem een groot herenhuis in Amsterdam met drie verdiepingen, en ik trok al snel bij hem in. Voor mijn gevoel was het een relatie, ook al werkte in nog steeds in de prostitutie. Farid leek er niet echt moeite mee te hebben. Maar hij bleef ook steeds zeggen: Je werkte zelf al. Ik heb je er niet toe aangezet. Tussen de middag kwam hij me vaak wat te eten brengen. Ik was helemaal niet gewend dat iemand zo lief voor me was.
Ik slikte alles wat hij zei als zoete koek. Nu weet ik: hij is een narcist en een pathologische leugenaar, maar toen was ik nog zo jong en het ging allemaal zo geleidelijk…Je kunt het eigenlijk nog het beste vergelijken met het Stockholm syndroom, waarbij je sympathie krijgt voor degene die je gevangen houdt.
Naakt in de hoek met een pistool tegen mijn slaap
Ik zag intussen wel dat hij een andere kant had. Op een dag kreeg hij ruzie met het meisje dat boven ons woonde. Hij schold haar uit voor vetzak. En hij sloeg haar. Toen ik er iets van zei, sloeg hij mij ook. Hij werd steeds gewelddadiger, vooral als hij had gesnoven. Soms moest ik de hele nacht naakt in de hoek zitten en hield hij een pistool tegen mijn hoofd. Ik heb een aantal keren huilend mijn moeder gebeld. Dan zei ik: Mama, haal me hier weg. Maar dat ging allemaal niet. Ik kon niet bij haar wonen, ze had zelf al teveel aan haar hoofd. Uiteindelijk kwam er een soort berusting over me en dacht ik: Oké, dan is dit dus mijn leven. Hier moet ik het mee doen.
In 2005 werd Farid opgepakt. De aanklacht? Vrouwenhandel. Hij zat ruim vier maanden in algehele beperking. Ik kon hem dus ook niet spreken. Ik werkte op dat moment in Utrecht, op de rode brug. Als ik stond te werken, liepen er kennissen van hem langs die hun vingers langs hun keel haalden. Ze dachten dat ik hem had verlinkt. Ik was doodsbang, maar toen de politie me oppakte om me te verhoren, heb ik hem niet verraden. Zelfs niet toen ze me bewijzen lieten zien dat hij ook met andere vrouwen omging. Ik wilde geen snitch zijn. Zes uur lang ben ik ondervraagd. Een van de agenten zei tegen me: Als ik naar je kijk, zie ik mijn dochter. Oh ja? zei ik. Is dat ook een hoer? Toen liet hij me met rust.
Toen ik Farid weer mocht spreken zei ik dat ik wilde stoppen. Woest, werd hij. Hij begon mijn moeder te bedreigen en stuurde zijn broer en familie op me af om me om te praten. Uiteindelijk liet ik me toch weer overhalen. Hij wist precies wat mijn zwakke plekken waren en hoe hij daarop in kon spelen.
Als ik nog heel even zou werken en genoeg zou verdienen, dan zouden we samen naar Turkije gaan om kindjes te maken. Dus ik bleef. Als ik maar mijn mond hield en genoeg verdiende, sloeg hij me tenminste niet. En ondanks alles wilde ik nog steeds bewijzen dat ik beter was dan die andere meiden. Daar deed ik alles voor. Als ik werkte hoorde ik bijvoorbeeld heel vaak: je kunt wel merken dat jij niet gedwongen wordt.
Kind met een ander
In de tijd dat ik met Farid was, ben ik vijf keer zwanger geweest. Vier keer heeft hij me zo hard geslagen dat ik een miskraam kreeg. De vijfde keer was ik al 29. Ik wilde het kindje dolgraag houden. Maar hij zei: Misschien is het niet eens van mij. Terwijl ik het alleen met hem zonder condoom deed. Toen begon hij op me in te praten. Geef me nog een jaar, zei hij, Dan ben ik er klaar voor.
Uiteindelijk heeft zijn familie zo lang op me ingepraat dat ik het toch weg heb laten halen, maar toen ik vlak daarna stond te werken hoorde ik dat een ander meisje zeven maanden zwanger van hem was. Hij deed niet eens veel moeite gedaan om het te ontkennen. Sterker nog: toen zijn zoontje was geboren dwong hij me op kraamvisite te gaan om een Gucci-truitje af te geven. En om te zeggen dat ik niets meer met hem had.
Waarschijnlijk heb ik ook nog de kinderkamer betaald met het geld dat ik voor hem verdiende. Al mijn geld ging naar hem. Maar ja, ik werd ouder, er kwamen gratis sekssites en omdat de grenzen open gingen, waren er ineens een hoop jonge meiden uit het Oostblok die alles voor bijna niets deden. Het geld stroomde minder makkelijk binnen, en dat maakte hem steeds agressiever.
Nadat hij een kind met een ander kreeg, was ik er klaar mee, maar ik wist nog steeds niet hoe ik weg kon komen. Ik heb er zelfs over gedacht om hem door iemand te laten vermoorden, zodat ik vrij was. Mijn redding was dat hij vlak daarna weer vast kwam vast te zitten, deze keer voor verboden wapenbezit. De avond ervoor had hij me nog zo erg geslagen dat ik niet meer keer lopen. Waarom? Omdat hij dacht dat ik geld achterhield. Ook dreigde hij mijn moeder een pistool op haar hoofd zetten en had hij twee doorgeladen wapens in zijn bezit. Geen idee hoe de politie daar achter is gekomen, maar voor mij kwam het goed uit.
Omdat ik nergens terecht kon en ik jarenlang al mijn geld had moeten afgeven, heb ik tijdelijk bij een kennis van mijn moeder gelogeerd. Daar zat ik de hele dag met mijn hond in de schuur, met vijftig euro per week om boodschappen van te doen. Uiteindelijk kon ik bij mijn tante in huis en heb ik binnen een paar maanden zelfstandige woonruimte kunnen regelen.
Angst overwinnen
Farid heb ik nog een keer gebeld. Hij zei: Ik mis je, jij bent mijn echte vrouw. Maar ik geloofde hem niet meer. Ik wilde zijn stem nog een keer horen, maar alleen om mijn angst te overwinnen. Ik durfde niet eens meer naar Amsterdam omdat ik bang was zijn familie of vrienden tegen te komen. Hij is veroordeeld voor zeventien feiten en heeft zes jaar gekregen, maar na tweeënhalf jaar mocht hij alweer elk weekend naar huis. Daarom heb ik nooit aangifte tegen hem gedaan. Het is zo’n zenuwslopend proces, en met zulke straffen heeft het in mijn ogen toch geen zin.
Mijn leven ziet er nu heel anders uit. De tattoos met Farid’s naam heb ik met hulp van de stichting laten coveren, en ik heb nieuwe tattoo gekregen: met diamantjes. Die staan voor de kindjes die ik ben verloren, en het is ook symbolisch voor mij: Diamanten ontstaan onder immense druk, en daarna schitteren ze als nooit tevoren.
Ik ga een opleiding doen om wimperextensions te leren zetten en ik hoop daarmee voor mezelf te kunnen beginnen als Lash Artist. Ik wil mezelf nu compleet wil richten op mijn opleiding en nieuwe toekomst. Voor mannen heb ik op dit moment geen ruimte. Ik heb nog steeds vertrouwensissues en ben onder behandeling voor een complexe posttraumatische stress stoornis. Er is dus nog wel wat werk te verzetten voordat ik hopelijk krijg waar ik het meest naar verlang: rust, en een gezinnetje. En mijn hond lekker warm in de woonkamer.’
Gebruikte bron: Nu.nl
Dit artikel verscheen eerder in VIVA