Renee (36) stierf bijna aan het serotonine syndroom
‘Death by Ecstasy’… In het Engels klinkt het bijna poëtisch. Maar ik kan je garanderen: er is weinig poëzie te ontdekken in stuiptrekkingen en wegdraaiende ogen. Daarom wil ik mijn verhaal doen. Ik wil mensen waarschuwen, want ik vind het bizar dat er nog zo weinig bekend is over datgene wat mij bijna het leven kostte, vooral nu steeds meer mensen antidepressiva gebruiken, maar ook neurologische geneesmiddelen – zoals medicatie tegen migraine of de ziekte van Parkinson of Ritalin tegen ADHD – kan ervoor zorgen dat je een levensgevaarlijke reactie krijgt als je dit combineert met MDMA. Ik had in ieder geval geen idee.
Ik heb ongeveer vijf jaar aaneengesloten een angstremmer geslikt. Ik kreeg last van paniekaanvallen rond de tijd dat mijn moeder vrij plotseling overleed, en dit haalde de scherpe randjes ervan af. Maar het ging al zo lang goed met me, dat ik in samenspraak met mijn arts besloot af te gaan bouwen, om te kijken hoe het zonder medicatie ging. Ik deed ongeveer een jaar over het afbouwen en uiteindelijk ben ik helemaal gestopt. Aanvankelijk leek het goed met me te gaan, maar na vier weken kreeg ik de spreekwoordelijke klap van de hamer. Ik was op van de zenuwen en kreeg weer last van angstgevoelens.
Op advies van mijn huisarts kreeg ik nu een ander medicijn, Fevarin. Dat zou minder bijwerkingen geven als ik het drie maanden zou slikken en dan weer af gaan bouwen.
Het stomme is: ik ben altijd huiverig geweest voor drugs. Alsof ik aanvoelde dat het me niets positiefs zou brengen. Maar toch ging ik voor de bijl. Dat kwam nadat ik met een vriendin uit eten was geweest. Ik ken Reza al heel lang, ze woonde vroeger bij me in de straat, maar de laatste jaren sprak ik haar niet zo vaak meer. Om eerlijk te zijn keek ik altijd een beetje naar haar op: ze leidt een flitsend leven als freelance fotograaf en voor haar prachtige bruiloftsreportages vliegt ze zo ongeveer de hele wereld over. Ze draagt altijd de nieuwste mode voordat die zelfs in de bladen staat, en ze heeft altijd wel iets smeuigs te vertellen.
Ik ben heel tevreden met mijn leven en mijn baan als kandidaat-notaris, maar echt spannend is het allemaal niet. En dat is precies wat ik tegen Reza zei, die avond in een hip sushi-restaurant, dat mijn leven – met name mijn relatie met Chris – wel wat meer ‘oempf’ kon gebruiken. Chris en ik zijn al negen jaar samen, en hoewel ik stapelgek op hem ben, is het soms lastig om het na zo’n lange tijd spannend te houden in de slaapkamer.
Hoe je het ook went of keert; als je er niet van houdt om met een stel tepelklemmen in boven een bak vol kokende olie getakeld te worden, zijn er toch maar een beperkt aantal dingen die je kunt doen. En hoewel onze seks echt wel fijn en bevredigend was, betrapte ik me toch op een bepaalde…routine.
Maar daar had Reza dus dé oplossing voor, zei ze. ‘Morten en ik nemen regelmatig samen een pilletje. Als we uitgaan, maar ook gewoon thuis. Dan steken we kaarsjes aan, gaan samen in bad en we zijn weer hélemaal verliefd, alsof we elkaar net hebben ontmoet. De seks is waanzinnig en zo’n avond is altijd echt een enorme boost voor onze relatie. Je zou het gewoon écht eens moeten proberen!’
Ik hing aan Reza’s lippen. Om eerlijk te zijn vond ik het heel spannend; het ging toch om drugs. Ik had ooit een keer een jointje gerookt, maar dat vond ik helemaal niets en sindsdien was ik er altijd ver vandaan gebleven. Maar dit was anders, zei Reza. Ik zou geen rare dingen gaan zien, maar me wel heel gelukkig en verliefd voelen. ‘En zo hitsig als een jong hert met haar eerste verovering’ voegde Reza eraan toe. Mijn nieuwsgierigheid won het, en toen ik het er thuis met Chris over had gehad die aanvankelijk verbaasd was, maar na mijn enthousiaste beschrijving ook enthousiast was geraakt, besloten we het een keer te proberen. Niet op een feest of tijdens het uitgaan maar gewoon thuis, veilig in ons eigen bed.
Reza linkte me aan een kennis die een pilletje voor ons kon regelen. Diegene verkocht geen zooi, zei ze, en omdat ik Reza al zo lang ken en blind vertrouw ging ik er zonder enige argwaan vanuit dat het goed zat. Toch maakte ik me van tevoren een beetje zorgen. Voordat we het avontuur aangingen wilde ik wel even wat dingen met Chris bespreken. Dingen als: zijn wij okee? Zit je misschien iets dwars wat je niet hebt verteld….Ik was bang dat we er door die pil ineens van alles uit zouden flappen en dat het dan in een enorme ruzie zou uitmonden, net zoals ons wel eens was gebeurd na wat teveel drank. Met drugs leek me dat nog vervelender, maar volgens Chris hoefde ik me nergens zorgen over te maken en moest ik alleen maar genieten.
En aanvankelijk deed ik dat ook.
Gerustgesteld proosten we samen met een flesje water, en slikten we ieder een halve pil door. Chris merkte er eerder iets van dan ik. Hij zei allemaal lieve dingen, en hij pakte steeds opnieuw mijn gezicht tussen zijn handen om me diep in de ogen te kijken. Ik werd er een beetje giechelig van, maar na een minuut of twintig voelde ik het ook: Een tinteling die door mijn lijf ging, gepaard met een enorm relaxed gevoel, verliefdheid, energie, euforie, alles. Ik voelde me heel ontspannen, alles was mooi en in mijn beleving waren we elkaar voortdurend de liefde aan het verklaren.
Chris kleedde me uit en keek naar me alsof ik een godin was. Hij vertelde me dat ik zijn droomvrouw ben, net zoals we dat vroeger deden, toen we elkaar net kenden. En toen was ineens alles anders. het was alsof ik vanaf een wolk naar beneden viel.
Van het ene op het andere moment had ik het gevoel alsof mijn hele lichaam in brand stond. Ik was bloedheet, vooral in mijn hoofd. Mijn hart ging als een malle tekeer, het klopte bijna uit mijn borstkas, en ik begon over mijn hele lijf te trillen. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Het is een groot zwart gat, en ik moet het doen met wat Chris me heeft verteld, namelijk dat ik een epileptische aanval kreeg die zo hevig was dat onze twee matrassen uit elkaar schudden. Ik ben daar vervolgens tussen gevallen en lag wild schokkend fietsbewegingen te maken terwijl mijn ogen wegdraaiden in hun kassen. Chris was doodsbang en was ondanks dat hij zelf ook nog onder invloed was wel helder genoeg van geest om 112 te bellen waarna ik door een ambulance met spoed naar het ziekenhuis ben gebracht. Eenmaal daar aangekomen ben ik op een koelmatras gelegd en heb ik medicatie gekregen om mijn hart weer rustig te krijgen.
Het was echt kantje boord, maar dat heb ik later pas gehoord toen ik me weer iets beter voelde. Wat ik wel te horen kreeg, is dat ik direct moest stoppen met mijn medicatie. Mijn arts had aan Chris gevraagd wat we hadden gebruikt en of ik verder nog medicijnen gebruikte, omdat Chris nergens last van had en ik het bijna niet had overleefd. En toen kwam de aap uit de mouw: Mijn lichaam reageerde op een te hoog serotoninegehalte in mijn bloed, dat kwam omdat mijn angstremmers ook al het gehalte aan serotonine had doen stijgen. In combinatie met de extasy was het mijn lichaam teveel geworden, dit noemen ze t serotoninesyndroom kan zich uiten in een levensbedreigende verhoging van de lichaamstemperatuur, een delirium, spiertrekkingen en een totale ontregeling van organen en stofwisseling wat zelfs tot de dood kan leiden. Ik had geen idee!
Ik moest gelijk stoppen met de medicatie, wat ook weer voor onttrekkingsverschijnselen zorgde, maar blijven slikken was gevaarlijk, dus ik had geen andere keus. Mijn hele lichaam is nog maanden van slag geweest, en zelfs toen ik naar huis mocht liep ik de deur van mijn arts en het ziekenhuis plat om de klachten die ik heb overgehouden te laten behandelen. Ik liep alleen wel tegen veel artsen aan die zeiden dat het volgens het protocol niet kon dat ik nog zoveel klachten had, want volgens hen was het medicijn na zes weken uit mijn bloed, maar ik heb tot op de dag van vandaag nog steeds last van dingen waar ik voorheen nooit last van heb gehad, zoals trillende spieren, elektrische schokken in mijn hoofd, oorsuizen, trillende kaakspieren, extreme vermoeidheid een soms heb ik het gevoel alsof ik al in de overgang zit, want dan krijg ik het vanuit het niets bloedheet en kan ik niets anders dan met een ijskoude washand op mijn hoofd op de bank liggen.
Ook heb ik weer last van angstgevoelens, en al die klachten maken het er ook niet beter op, daarom wordt er nu uitgezocht welk middel tegen angsten ik heel misschien nog kan slikken in de toekomst.
Al met al ben ik heel blij dat ik nog leef, maar als ik denk aan dat ik deze hele ellende over mezelf heb afgeroepen omdat ik mijn relatie een oppepper wilde geven kan ik mezelf wel voor mijn kop slaan. Ik neem Reza niets kwalijk. Ze voelt zich superschuldig omdat zij me op het idee heeft gebracht, maar met de pil zelf was niets mis en ze had hier ook nog nooit van gehoord. Maar ik zou honderd keer liever gewoon tevreden zijn geweest met twee keer in de week vertrouwde seks in missionarishouding en een incidenteel rollenspelletje, dan dat ik dit nog een keer zou overwegen. Ik had gewoon naar dat interne stemmetje moeten luisteren dat altijd al zei dat drugs niets voor mij waren. Dan maar geen flitsend leven.’
Het serotoninesyndroom kan optreden wanneer een patiënt meerdere geneesmiddelen gebruikt die de serotoninespiegel van het bloed verhogen, maar kan ook door (teveel) MDMA alleen ontstaan. Het risico wordt groter bij combinaties van middelen die serotonine verhogen. Er zijn dan namelijk twee middelen actief die serotonine in je brein verhogen. Het syndroom is zo ernstig omdat het heel snel optreedt, moeilijk te herkennen is, en dodelijk kan zijn.. In bijna 80 procent van de hierbij betrokken patiënten gaat het om een vrouw.